ای در کف عزیمت تو خنجر چو آب

جان عدو سؤال حسام ترا جواب

بحریست خاطر تو پر از گوهر هنر

چرخیست فکرت تو پر از اختر صواب

پیرایهٔ روان شده مهر تو، چون خرد

پیرایهٔ روان شده یاد تو، چون شراب

ایام بی طراوت اقبال تو دژم

آفاق بی عمارت انصاف تو خراب

از راه بر و لطف تویی مالک القلوب

وز روی امر و نهی تویی مالک الرقاب

دولت گزیده بر در معمور تو مقام

نصرة کشیده بر سر میمون تو قباب

صدر تو همچون خلد و چو انفاس اهل خلد

امداد بخشش تو برون رفت از حساب

از بهر نصرة تو زند چرخ بامداد

بر تیغ های کوه علم های آفتاب

خاکی که یاد خلق حمیدت برو وزد

‌یابد ضیای آتش و یکی گیرد صفای آب

تا از حجاب چهرهٔ ملکت نشد پدید

پنهان نگشت چهرهٔ احداث در حجاب

اندر میان پیشه و وادی ز عدل تو

ضیغم نهفته مخلب وارقم فگنده ناب

تأیید را برایت و رأی تو التماس

اقبال را بنام و نام تو انتساب

اوقات مدحت تو مبارک تر از مشیب

و ایام خدمت تو گرامی تر از شراب

از حادثات حضرت محروس تو مآل

وز نایبات مجلس مأنوس تو مآب

از لفظ فایق تو حسد برده در پاک

و ز خلق فایح تو خجل گشته مشک ناب

دوزخ ز تف کوشش تو کمترین شرار

کوثر ز کف بخشش تو کمترین لعاب

یک پایه از جلال تو برتر ز صد فلک

یک نکته از حدیث تو بهتر ز صد کتاب

در خشکسال حادثه کشت امید را

از فیض نعمت تو رسیدست فتح باب

فرزانگان گرفته و احرار یافته

از جاه تو نصیب و ز انعام تو نصاب

چون بحر باشکوهی و دشمن ز بیم تو

گریان و دل پر آتش و نالنده چون سحاب

از خواب بر نخیزد، الا بنفخ صور

هر دشمنی که بیند شمشیر تو بخواب

گر شعله ای ز خشم تو بر بحر بگذرد

دود سیه برآید از آن بحر پر غیاب

از تو بدیع نیست هنر، چون ز می نشاط

از تو غریب نیست کرم، چون ز گل گلاب

بر دشمنان بخنجر و بر دوستان بجود

هم مرسل عقابی و هم منزل ثواب

روزی که نیزه را بود ز سینها غلاف

جایی که بود تیغ را از فرقها قراب

از معرکه بعالم علوی کند رحیل

ارواح سرکشان، چو دعاهای مستجاب

گردد گشاده چهرهٔ آجال را قناع

گردد گسسته چشمهٔ آمال را طناب

سرها پر از خمار کند بادهٔ طعان

دلها پر از شرار کند آتش ضراب

همچون زمین ساکن گردون در اضطرار

همچون سپهر گردان هامون در اضطراب

از خون تازه پشت زمین چون رخ تذرو

وز گرد تیره روی هوا چون پر غراب

چون کام مار حربگه و چون زبان او

لرزان چو مرد محارب درون حراب

شیران حرب را و دلیران رزم‌ را

جان عرصهٔ نهیب و روان طعمهٔ نهاب

آنگه ز باد تیر تو جان‌ها شود هبا

و آن دم ز تف تیغ تو دل ها شود کباب

بر جان بدسگال تو از صفحهٔ اجل

خواند زبان خنجر تو آیت عذاب

عاجز شود ز حفظ عنان دست صفدران

در معرکه چو پای تو بینند در رکاب

گردد چو خاک زیر سم مرکبان تو

آن کس که کرده باشد کین تو ارتکاب

یارب ! چه روز بود ، که از خون مشرکان

تیغ تو کرد عرصه خوارزم را خضاب؟

از بانک صفدران دل آفاق پر فزع

وز گرد غازیان رخ افلاک در نقاب

چندین هزار پیر تن و شیر دل همه

از رمه مار پیکر تو طعمه کلاب

از پیچ نیره تو تن صفدران بپیچ

وز تاب خنجر تو تن سرکشان بتاب

شاها ، ز کارزار تو همت عدوت را

گشت از همه غنیمت ، مقصور بر ایاب

آمد بصد امید و بصد درد بازگشت

چندان که تشنگان جگر تفته از سراب

از کوهسار صید شتابان رود ولیک

دریا چو پیش آید کم گرددش شتاب

آورد روی سوی ملاقات شرزه شیر

چندین هزار مفسد پر غدر چون ذباب

با حمله تو زمرهٔ کفار را چقدر ؟

شیطان چقدر دارد با حمله شهاب ؟

از آهوان نباید کاری بجز گریز

چون شیر شرزه نعره زند در میان غاب

این فتح آیتیست ز آیات عز تو

این فتح یافتنی و چنین فتح صد بیاب

معلوم شد که : تا ابدالدهر ایمنست

این دولت از تزلزل و این ملک از انقلاب

شاها ، جناب توست که آرند اهل فضل

در زیر زین جنیبت دولت ازین جناب

هر کو باین جناب کرم کرد التجا

احداث راز جانب او باشد اجتناب

من بنده ، تا ز باب رفیعت جدا شدم

از بخت بهره هیچ ندیدم ز هیچ باب

نستد دلم ز دست طرب هیچ تحفه ای

گویی که بسته است دلم با طرب حساب

مستور کرد چرخ ز من چهره نشاط

چونان که زیرکان ذهب و مذهب و ذهاب

گه بر تنم ز لشکر تیمار تاختن

گه بر دلم زد آتش اندوه التهاب

منت خدای را ! که رسیدم بصدر تو

با من نماند گردش ایام را عتاب

نی اخترم بچشم اداوت کند نظر

نی دولتم بلفظ حقارت کند خطاب

زین خاطر چو بحر بر آرم بتازگی

اندر ثنای دولت تو لؤلؤ خوشاب

نامی و نعمتی ، که مرا بود ، دی برفت

تو نام و نعمتی کنم امروز اکتساب

تا هیچ پشه را نبود اقتدار پیل

تا هیچ صعوه را نبود قوت عقاب !

بادا دعای ملک تو تسبیح مرد و زن !

بادا حریم صدر تو محراب شیخ و شاب !

طبع موافقان تو پیوسته در نشاط!

جان مخالفان تو هموار در عقاب !

جمشیدوار ، در چمن مملکت بچم

خورشیدوار ، بر فلک مفخرت بتاب