تا ز خمخانه یکی دست بحمدانم برد

دید چیزی بگرانسنگی چون ماهوی گرد

هر رگی از وی برخاسته چون نیزه گیو

سر او همچو سر گرزکی و رستم گرد

آنچنان . . . ایر که در . . . ون خری بفشردم

نتوانست خر از درد همی تیز فشرد

مزد کردم پسری موی ستر را یکروز

نتوانست بدو هفته ازو موی سترد

با همین پیش من، آن گنده دشوار پسند

گفت کاین . . . ایر تو بسیار حقیر آمد و خرد

وای بر . . . ایر تو ای میره که از بهر تو را

آب من بردی و وی آب تو هم خواهد برد

ماندم از شرم چو خر بر یخ و گفت از خجلی

کای خر آنکس که ترا . . . اد بیفتاد و بمرد