. . . ن ترک من، آن بت سیمین

هست سرخ و سپید و گرد و سمین

. . . ایر از آن . . . ن به عافیت هر شب

سیم بستر کند، سمن بالین

تنگ حلقه است . . . ن چو خاتم و ایر

در نشیند به خاتمش چو نگین

نه همه . . . ن چو یکدیگر باشد

نه همه میوه‌ای بود شیرین

فرق چندان بُوَد ز . . . ن تا . . . ن

کز زمین، تا به آسمان برین

طبع کش سرد باشد و ناخوش

رخ کند زرد و دل کند غمگین

نرود همچو من به جز ره . . . ن

هرکه با خویشتن ندارد کین

از سرین نیست در جهان خوش‌تر

سال‌ها من بیازمودم این

تا سر من همی بود بر دوش

در دل من بود امید سرین