خورشید ببرج حمل آمد چو رخ یار

هم نور بحاصل شود از تابش و هم نار

نور از پی روشن شدن عالم تاریک

نار از جهت پختن هر خام بر اشجار

تا باز جهان از تبش و تابش خورشید

برنا شود اشجار پدید آرد اثمار

برگ گل از اشجار برون آرد بستان

الوان بدایع شود از خاک پدیدار

از رنگ چمن گردد چون زرمه بزاز

وز بوی هوا گردد چون کلبه عطار

دستان زن بستان بسحرگاهان گردد

بر سرو سراینده سرود غزل یار

هنگام تماشای خداوندان گردد

کز طارم و کاشانه خرامند بگلزار

بلبل بشود از دل راوی و بخواند

بیت و غزل رودکی اندر حق عیار

رازل نه همانا که بدی همچو نظامی

در صدر نظام الدین برخواندن اشعار

صدری که نظام الملک ارزنده شود باز

از خدمت صدرش نه همانا که کند عار

مستوفی ملک ملک شرق محمد

فرزند علی بن امیر آن شه ابرار

میری که امیران سخن رایگه نظم

از مدحت او به نبود فکرت گفتار

در شغل شه شرق قلم وار میان بست

تا اهل قلم پیش وی آیند قلم وار

آن صدر سرافراز که ارباب قلم را

بر روی زمین نیست چنو صدر سزاوار

هرکس که سزاواری او را نپسندد

گردد بسر تیغ شه از نیش سزاوار

لطف و کرم او بهمه خلق رسایست

با اندک و بسیار ویند اندک و بسیار

ای اندک منت کش بسیار مروت

کس را بمروت نخوهی منت بردار

آثار تو در عالم خواهی که نماند

نی نی تو خوهی ماندن در عالم آثار

هنگام بهار است درین موسم فرخ

از خاک پدیدار شود لعبت فرخار

با لعبت فر خار نشاط و طرب انگیز

وز خار تعب چشم بداندیش همی خار

در عقد بنانت قلم سحر نمایست

چون زرین طیری که ورا مشکین منقار

چون طیر شود فرخ بمنقار خط او

ارزاق رسانیده بسوآل و بزوار

نو گشت سر سال و باقبال شه غرب

تا سال دگر در دل و جان تخم طرب کار

تا چشمه خورشید نشاط دل خود باش

هر جای که دل خواهد برج حمل انگار

در نور رخ یار نگه میکن و میگوی

خورشید ببرج حمل آمد چو رخ یار

گر سوزنی پیر دعاگوی ترا طبع

چون بحر عدن گردد پر لؤلؤ شهوار

بی در ثنای تو مبادا که همه عمر

در سوزن نظام کشد رشته بسوفار

از دست فنا نامه عمر تو مبادا

طی تا نشود دنیا طی گشته چو طومار