ماه رجب فرخ و نوروز جلالی

گشتند قرین از قبل فرخ فالی

فال همه عالم شود از هر دو مبارک

گیرند اگر خال خود از صدر معالی

صدری که همه ساله بیننده او بر

فرخنده بود روز چو نوروز جلالی

والا پسر صاحب عادل که پدر وار

شد بر هنر و ملک هنرمندی والی

فرزانه ضیاء الدین کز همت والا

خورشید فلک را نپسندد بهمالی

بیش از عدد آنکه بود ذره خورشید

بخشد بکمین سائل خود درو و لآلی

آید بر هر کس که بدو کرد تولا

از بخشش او نعمت و دولت متوالی

حالی بر او هر که درآید بسوآلی

آسوده دلی یابد و حالی و مآلی

افزون بود از اختر گردون بشماره

آنچ از کف او ماحضری باشد و مالی

از همت او هیچ عجب نیست گر آید

از همت او شوئی و از چرخ عیالی

ای از شرف و رتبت خاک قدم تو

گردون برین سافل و درگاه تو عالی

داد است ترا رفعت و عز و شرف و قدر

کت در خور آن دید خدای متعالی

از خدمت درگاه تو عالی شود آنکس

کز مهر و هوای تو دلش باشد عالی

بدر فلک فضلی و در هر هنر و فضل

انگشت نمای همه عالم چو هلالی

نی نی نه هلالی تو که بر چرخ فضایل

چون شمس و قمر زینت ایام و لیالی

خلق همه عالم ز تو با نفع و منالند

بر عالمیان عالم نفعی و منالی

از جاه تو و مال تو در دهر کسی نیست

ناکرده بحاصل غرض جاهی و مالی

بس کس که بمال تو کند دوست نوازی

بس کس که بجاه تو کند دشمن مالی

گردون نسگالد بجز از نیک تر زیرا

اندر دل تو نیست بجز نیک سگالی

ذات تو باوصاف محاسن محکی است

وز جمله اوصاف مساوی متعالی

از نیک فعالی است همه خلق ستوده

باز از تو ستود است همه نیک فعالی

مثل تو کسی نیست بعالم ز بزرگان

زان کز پدر خویش پذیرفته مثالی

طبع خرم صاحب عادل بتو فرزند

چون روضه خلد است و تو در روضه نهالی

هنگام بهار است و نهال اکنون بالد

زیبد که در آن روضه فرخنده ببالی

زان روضه فرخنده نهالی که ببالا

باشد بر و برگش همه فرخنده خصالی

تا روضه خلد است و در او رسته نهالی

آن روضه مباد از تو نهال آمده خالی

تا سال و مهی آمدنی باشد بادت

فرخ سر ماهی و خجسته سر سالی

عیش تو خوش و ناخوش ازو عیش معادی

کار تو نکو وز تو نکوکار موالی