میر خوبان کشید نامعلوم

حشم زنگ در حوالی روم

گشت پوشیده زان سواد حشم

عدل نوشیروان بظلم سدوم

من بر او عاشقم هنوز چنان

که نه مظلوم دانم و نه ظلوم

درد و یاقوت شهد لذت داشت

سی و دو دانه لؤلؤ منظوم

رفت یاقوت شهد لذت او

در حجاب زمرد مسموم

زان دو یاقوت شهد لذت او

قسمتی بود مرمرا مقسوم

تا بماندم ازو چو موم از شهد

در گداز آمدم چو زاتش موم

میر خوبان بخط ظلم صفت

ظالم است از قیاس و من مظلوم

قصه مظلوم وار عرضه دهم

از خط او بمجلس مخدوم

آنکه از خط امر او بیرون

نتواند زدن زمانه قدوم

آن بزرگی که از میان مهان

هست چون ماه در میان نجوم

قرة العین فخر دین احمد

بوالمعالی علی سپهر علوم

که بهمین وی آرد سحر

صاحب ذوالفقار یوم یقوم

هم تفاخر که ماند از لقبش

دین دیان قادر قیوم

چون نبوت بنام صاحب شرع

شد فتوت بنام او مختوم

لافتی جز عی منادی روح

که از آن مرتضی شدی مفهوم

صفتی دان که او بوی موصوف

رقمی دان که وی بدان مرقوم

ذوالفقار سخای او داند

زدن گردن خیانت شوم

بهمه حالها بود ز علی

زدن ذوالفقار غیر ملوم

ای ببازوی همت تو شده

مرفلک را گمان گمان لزوم

تیر احسان تو ز سینه خلق

لشگر آز را کند مهزوم

از نبی حال صدر و سر دلش

همچو سیف الله از نبی محروم

آمدی تا تو از عدم بوجود

خیر موجود گشت و شر معدوم

همه اعمال تست نامعیوب

همه افعال تست نافذ موم

جود ورزیدنست و نیکی نام

مر ترا بهترین نهاد و رسوم

جز ثنا درنیاید از حاتم

آنچه اندر تو شد کنون موسوم

نیست محروم سائل از تو که نیست

کاه بذل از مثال تو محروم

یابد از شربت سخات شفا

هر که از تف آز شد محموم

مهر و کینت دهنده خبرند

از نسیم صبا و تف سموم

جز دماغ هوا خواهان نکند

بوی خلق خوش ترا معلوم

بوی خلق خوش تو مشک و گلست

حاسدان تو احشم و مزکوم

پر و بال همای دولت تست

سایه دار هزار کشور و بوم

هرکه آن سایه همای ندید

شور بخت است کور روز چو یوم

بخت میمون تو تواند کرد

بخت بدخواه جاه تو مشئوم

باد تا جاودانه میمون بخت

ناصحت شاد و حاسدت مغموم

رهیان ترا زمانه رهی

خادمان ترا سپهر خدوم

خصم را حلقه کمند اجل

دست محنت فکنده در حلقوم

هر چه جز لایق طبیعت تست

جاویدان باد یا ازان معصوم