شنیدم که عیسی علیه السلام

خری داشتی کاهل و سست گام

به روزی نکردی دو فرسنگ طی

خر از مردمی کی شود تند پی؟

قضا را نبودش شبی میل آب

[...]

شبی سر برآوردم از جیب خویش

چو آهی که خیزد ز دلهای ریش

نگارندهٔ قصّهٔ باستان

رقم کرده بر دفتر راستان

که از پور سینا شنیدم که گفت

[...]

یکی طفل نادان ز خیره سری

به کف داشت جوزی به لُعبت گری

سبک طفل دیگر ز دستش ربود

چو سنجید، در باور وی نبود

به این جوز طفل دنی دوست است

[...]

شنیدم که صاحبدلی پاک دلق

هدف شد به طعن زبانهای خلق

نهادند در وی زبان بدرگان

فتادند در پوستینش سگان

جوانمرد را وقت شوریده شد

[...]

یکی مرد دانا دل هوشیار

دو کودک به هم دید در رهگذار

یکی با عسل نانش آمیخته

دگررا به نان دوغکی ربخته

ز کودک مزاجیش کو دوغ داشت

[...]

شنیدم که در عهد بهرام گور

نمود از قضا قحط سالی ظهور

چو صحرای محشر، زمین تف گرفت

به دریوزه ی آسمان، کف گرفت

سحاب سیه دل نشد مهربان

[...]

رقم کرده با نوک کلک دبیر

به نامه، جهاندیده دهقان پیر

که از عهد شیث و کیومرث و جم

چنین است رسم ملوک عجم

که چون خشم گیرند بر عاقلان

[...]

به عهدی که طبعم نوا ساز بود

سریر نیم نغمه پرداز بود

حماری به دعوی دهن بازکرد

ز خر خانه ای عرعر آغاز کرد

چو سنبل برآشفت کلک دبیر

[...]

فتادم شبی در بیابان حی

نمودم بسی راه، سرگشته طی

شبی تیره دل چون سر زلف یار

پریشان و درهم، من از روزگار

بسی پیشم آمد نشیب و فراز

[...]

شنیدستم از راوی باستان

که سلطان عادل انوشیروان

گذر کرد روزی به دهقان پیر

که هر موی او بود چون جوی شیر

به صورت کمان بود آن خسته حال

[...]

شنیدم که یحیی بن برمک پگاه

به بغداد می دید عرض سپاه

جوانی بدید از هژبران جنگ

که بربسته بر خنگ، چرم پلنگ

زخامی بدان شیوه مشعوف بود

[...]

حزین از سخن سنجی بی حضور

دل نکته پرداز من شد نفور

چه یارا زبان را، چو دل یار نیست؟

چو دل تنگ شد جای گفتار نیست

دو نیم است و تنگ است دل چون قلم

[...]

کلّ ما فی الوجود لیس سواه

وحده لا اله الّا الله

دیده گر مغز بیند و گر پوست

رقم آفریدگاری اوست

شجر طور هستی، انسان شد

[...]

ای رخت در نقاب اسمایی

عین پنهان و محض پیدایی

ای ظهورت منزّه از تأویل

وی بطونت مقدس از تعطیل

من و ما شبهه های تحصیل است

[...]

جبهه با سجده داشت عهد درست

نفس ناکشیده، صبح نخست

شده محرابم آستان شهی

که ندارم جز او امیدگهی

فیض اول خدایگان آمد

[...]

آنکه بعد از نبی، وصیّ و ولی ست

نایب آفریدگار، علی ست

سجده ها وقف آستانهٔ اوست

خم از آن، پشت آسمان دو توست

بحر علمش محیط هستی شد

[...]

چون ز من پیش، خواجهٔ عارف

آن به اسرار سالکان واقف

مرد معنی حکیم ربانی

باده پیمای فیض یزدانی

آن کهن مست جرعه های ازل

[...]

حق ز ادراک خلق مستور است

از مقام مقربان دور است

خلق یک ذره است از ایجادش

متقوّم به فیض امدادش

ذره کی ظرف انبساط شود؟

[...]

ﭼﻮﻥ ﺗﻔﮑﺮ ﺑﻪ ﺫﺍﺕ ﺍﻭ ﻧﺮﺳﺪ

هم به کُنهِ صفات او نرسد

ﺟﻤﻠﻪ ﺍﻭﺻﺎﻑ، ﻋﯿﻦ ﺫﺍﺕ ﺑﻮﺩ

گرچه مفهوم آن صفات بود

در حقیقت، صفت هویت اوست

[...]

بر حقایق در وجود گشود

یافت اعیان خارجیه وجود

معنیش گرچه هست وجدانی

من عبارت کنم که برخوانی

باشدش گر نصیبی از ادراک

[...]