از هجر تو چیست جز ملامت مارا

کردست درین شهر علامت مارا

با هجر تو کی بود سلامت ما را

بنمود فراق تو قیامت مارا

گر نه سبب تو بودی ای در خوشاب

آدم نروی لمن درین کوی خراب

هجران تو گر زمانه دیدی در خواب

گشتی دل و جان این جهان آتش و آب

چشمی دارم همه پر از صورت دوست

بادیده مرا خوشست تا دوست دروست

از دیده ودوست فرق کردن نه نکوست

یا اوست بجای دیده یا دیده خود اوست

پیش تو رهی چنان تباه افتاده است

کز وی همه طاعتی گناه افتاده است

این قصه نه ز آنروی چو ماه افتاده است

کین رنگ گلیم ما سیاه افتاده است

ما را بجز این زبان زبانی دگر است

جز دوزخ و فردوس مکانی دگر است

آزاده نسب زنده بجانی دگر است

وآن گوهر پاکشان زکانی دگر است

بیرون ز همه کون درون دل ماست

وزخلق جهان بیک قدم منزل ماست

محنت همه در نهاد آب و گل ماست

بیش از دل و گل چه بود آن حاصل ماست

در قصه عشق تو بسی مشکلهاست

من با تو بهم میان ما منزل هاست

عجبت لمن یقول ذکرت ربی

فهل انسی فاذکر مانسیت

ما را همه هر چه هست ایثارتراست

گوش از قبل سماع گفتار تراست

دیده نظر جمال بسیار تراست

جان و دل و دین نثار دیدار تراست

دریای ملاحتی و موج حسنات

قانون مکرماتی و ذات حیات

اندر طلب تو عاشقان در حسرات

چون ذوالقرنین و جستن آب حیات

روز از هوست پرده بیکاری ماست

شهباز غمت حجره بیداری ماست

هجران تو پیرایه غمخواری ماست

سودای تو سرمایه هشیاری ماست

آوه که دلارام دلم برد و گریخت

پیمان بشکست و اسب هجران انگیخت

تا دلبر و دل باز بچنگ آرم من

بس خون که زدیدگان فرو باید ریخت

در کوی تو سرگشته شوم باکی نیست

کو دامن عشقی که برو چاکی نیست؟

یک عاشق آزاده نه بینی بجهان

کز باد بلا بر سر او خاکی نیست

دزدیده رهی ز تو خیالی بنگاشت

بر دیدن آن خیال عمری بگذاشت

چون طلعت خورشید عیان سر برداشت

در دیده هوس بماند و در سر پنداشت

وصف تو چه جای حکمت اندیشانست

خاک کف پای تو سرمه دل ریشانست

شاهان جهان پای ترا بوسه دهند

عشق تو چه کار وبار درویشانست

گر پای من از عجز طلبکار تو نیست

تا ظن نبری که دل گرفتار تو نیست

آن نایم که جان خریدار تو نیست

خود دیده ما محرم دیدار تو نیست

آسایش صد هزار جان یکدم توست

شادان بود آندل که در آندل غم توست

دانی صنما که روشنائی دو چشم

در دیدن زلف سیه پرخم توست

بسیار خلایق اند جویان رهت

کشته شده عالمی بهول سپهت

تا بر مه چارده نهادی کلهت

بینم کله ملوک در خاک رهت

امروز که ماه من مرا مهمانست

بخشیدن جان و دل مرا پیمانست

دلرا خطری نیست سخن در جانست

جان افشانم که روز جان افشانست

زنجیر معنبر تو دام دل ماست

عنبر ز نسیم او غلام دل ماست

در عشق تو چون خطی بنام دل ماست

گوئی که همه جهان بکام دل ماست

دیدی ملکی که دست درویش گرفت

آنگه بنواخت در بر خویش گرفت

آنکه بولی و صاحب جیش گرفت

آنگاه بکشت و کشته را پیش گرفت!