خسرو تاج بخش شاه جهان

که زتیغش زمانه بر حذرست

تحفۀ چرخ سوی او هردم

مژدۀ فتح و دولتی دگرست

رای او پیرو دولتش برناست

[...]

به نرد باختن اندر بلا و درد سرست

ازو حذر کن و بگریز گر ترا بصرست

صلاح خویش نگهدار و نا فلاح مجوی

که در صلاح و فلاح تو نرد کینه ورست

به جاه ازو خللست و به فضل ازو نقصان

[...]

در شعر من بعیب نگیرند اهل فضل

گر جای جای قافیه بعضی مکرّرست

معنی سر سخن بود و قافیه تنش

بر یک تر ازو او دوسر، آن چون دو پیکرست

گر قافیه دو باشد و معنی یکی بدست

[...]

ای کریمی که گاه فیض نوال

رشح کلکت معلّم ابرست

از عطای تو نیمه یی برسید

وان دگر نیمه هم بران کبرست

همچو ایمان برات انعامت

[...]

آیا صدری که مغز اهل معنی

ز جام جود تو در بحر شکرست

ز توقیع تو ما را پای تاسر

چو توقیعت غریق حمد و شکرست

نور دین ای که در افاق جهان

خاطر تو به هنر مشهورست

نظم پاکت شکر موزونست

لفظ عذبت کَهَر منثورست

نرگس از فضلۀ جام لطفت

[...]

نور دین ای که در فنون هنر

فضل تو همچو نور مشهور ست

جزوی از سر گذشت خامۀ تست

هر چه اندر کتاب مسطور ست

با عروسان خاطرت ما را

[...]

هر جا سبکی حرام خواریست

باشه چو پیاله باده نوشست

می گیرد عقد زر برانگشت

هر کو چو شمامه زرد گوشست

در بند، شکم تهیست آن کس

[...]

فلک جنابا در تو کجا رسد سخنم

که کنه مدح تو از قدرت بیان بیشست؟

معالی تو ز حدّ قیاس بیرون است

مکارم تو ز اندازۀ گمان بیشست

به گام فکر بپیموده ام جناب ترا

[...]

به ماه روزه ترا تهنیت از آن کردم

که آن موافق آن طبع و سیرت پاکست

نه از برای عبادت، که آن تو خود نکنی

و لیک از جهت انکه ماه امسا کست

خواجه وقت ستدن سخت پیست

بگه دادن اگر سست رگست

گر به چشمست به صورت لیکن

نجس العین به معنی چو سگست

عمل دادی و پس معزول کردی

مرا بر فور و این نوعی زهزلست

«الم نجعل له عینین» حق گفت

ترا عین عمل خود عین عزلست

سپهر قدرا! شوق رهی بخدمت تو

چو لطف شامل تو از قیاس بیرو نست

ز دست هجر تو هر شب فغان سینة من

چو پای همّت تو بر فراز گردونست

گذشت در نظرم عکس نوک خامة تو

[...]

نظم و نثر سخن برابر نیست

گرچه هر یک چو دّر مکنونست

سخن نثر اگرچه بس نغزست

کار منظوم خود دگر گونست

آن نبینی که آهن بی قدر

[...]

درین سفینه نگه کن به چشم معنی بین

که رشک لعبت مانیّ و صورت چینست

سفینه چیست؟ غلط می کنم که دریاییست

که دست عقل ز اطراف آن گهر چینست

ز پای تا سر او یک بیک تأمّل کن

[...]

بهار ار چه بهشتی راسیتنست

دل رنجور او با ما به کینست

ز باغ و نو بهار آنرا چه حاصل

که سرو و سوسنش زیر زمینست؟

گلین اندام او را حال چونست

[...]

ایا صدری که آمد چرخ نیلی

یکی از بندگان چاپلوست

رسید اینک بشادی نوبت آنک

بدرّد سقف چرخ آوای کوست

بسی روزست تا چرخ از شب و روز

[...]

بزگوارا هر چند طبع من در نظر

به رتبتیست که افلاک زیر پایة اوست

ز روزگار به حالیست هر چه رسواتر

وگرچه پردة نام نکو وقایة اوست

من این چنین و خداوند جاه و مال شده

[...]

ای خداوندان انبار علف

هیچ می دانید کم خر گرسنه ست؟

هان و هان بر خود ببخشاید از آن

شاعری کو راخری نرگرسنه ست

همه در پای مرگ پست شدند

هر کجا در زمانه پر هنریست

با چنین نکبت هنرمندان

وای آن کز هنر برو اثریست

شکرها می کنم که گرچه مرا

[...]