با پیک صبا چو این حکایت

گفت آن صنم از سر عنایت

دل شاد شد و ز جای برجست

نگرفت دمی قرار و ننشست

آورد به سوی آن بَلاکش

[...]

با باد زبان عذر بگشاد

گفت ای دل و جان من به تو شاد

ای راه بر دیار یارم

وی محرم صورت نگارم

در فرقت آن مه دلارام

[...]

گو آن که گدای حضرت تست

پروانۀ شمع طلعت تست

بی‌خواب و خور است در فراقت

خونین‌جگر است از اشتیاقت

دید از تو جفای بی‌نهایت

[...]

آمد شب محنتم به پایان

شد سختی هجر بر من آسان

یارب چه دمی‌ست روح‌پرور

آن دم که رسد وصال دلبر

ای ماه فلک بسان غلامت

آسوده روانم از پیامت

المنت‌للّٰه ای دل‌افروز

[...]

چون یافت نسیم بی‌شکیبش

شد باز به سوی دل‌فریبش

در سایه آن نگار دل‌خواه

شد ز آمدن نسیم آگاه

او را سوی بزم خویشتن خواند

[...]

گو آنکه ترا انیس جان است

کام دل و راحت روان است

در چشم تو نیست جز خیالش

مقصود تو نیست جز وصالش

سرمایۀ راحت دلت اوست

[...]

با من چو محبت تو جانی‌ست

میلم همه سوی مهربانی‌ست

بسیار جفا و رنج بردی

تا راه به سوی گنج بردی

بیگانه ز خویش تا نگشتی

با وصل من آشنا نگشتی

خوش باش که با تو عهد کردم

[...]

چون باد از آن نگار همدم

این مژده شنید گشت خرم

آمد سوی آن شکسته دل‌شاد

وز مقدم دلبرش خبر داد

گفت ای که وصال یار خواهی

[...]

چون گشت تمام کار عاشق

از وصل به صورت موافق

این نظم که بود در بیانش

در خاتمه گشت هم‌عنانش

چون دید خرد که این کواکب

[...]

رفت ابن عماد عمر برباد

زین عمر به باد رفته فریاد

تا چند پی خیال پویی

وصف رخ و زلف و خال گویی

تو بلبل بوستان جانی

[...]