شکرانهٔ آنک خواجهٔ بنده نئی

وندر پی رزق خود پراکنده نئی

چون خواهندت بده که ملکی است عظیم

آخر تو چو او نیز تو خواهنده نئی

دلداری کن اگر دلی داری تو

هر دل که به تو رسد نگه داری تو

صد سال اگر طواف آن کعبه کنی

زان به نبود دلی به دست آری تو

گفتم که یکی روز بپرسم خبرش

تابوک برون رود تکبّر زسرش

چون گشت کرشمه هر زمان افزونش

اکنون من و زاری و شفیعان درش

از مهر تو بر پای دلم قَید شدَه

مپسند مرا اسیر هر کید شده

دریابم از آن پیش که چون دریابی

دامی بینی دریده و صَید شده

جان گرچه که نیست حضرتت را درخورد

دام کرمت شیفتگان را پرورد

حال من و تو قصّهٔ آن مورچه ای ست

کاو پای ملخ نزد سلیمان آورد

ثابت قدمان راه صحبت پیوست

از دوست نشویند به هر گردی دست

از خطّهٔ آب و خاک یک شخص نخاست

تا بر رخ او گرد خطایی ننشست

در خون جگر اگر در آغشته منم

از کس بنرنجم چو سررشته منم

از من بحلی گرچه ستمکاره توی

وز تو خجلم گرچه به غم کشته منم

آن را که دل از راهِ صفا پر نور است

از طبع و هوا و خشم و خشیت دور است

وَر از سبکی کند کسی بی ادبی

او نیز در آن بی ادبی معذور است

ای دوست من از هیچ مشوّش گردم

وز نیمهٔ نیم ذرّه دلخوش گردم

از آب لطیف تر مزاجی دارم

دریاب مرا وگرنه آتش گردم

اجداد من از صدور ایران بودند

تقدیر که هر یکی سلیمان بودند

باید که به نفس خود کسی باشم من

ما را چه از آن فخر که ایشان بودند