آن آتش طور و شعله نور بیار

آنخون دل و دیده انگور بیار

در پنجه چرخ پنجه انداخته ایم

تا بشکنمش آن می پرزور بیار

آن چهره چون شیر شود همچون قیر

وان طره چون قیر شود همچون شیر

تا چونکه ز پافتی بگیرندت دست

اکنون تو ز پا فتاده را دست بگیر

شد باد سحر مشک فشان عنبر بیز

آن باده مشکبوی در ساغر ریز

زد شانه صبا طره سنبل، برخیز

آن سنبل طره را بزن شانه تو نیز

ما را بجهان گوشه ابروی تو بس

در مزرع جان، خوشه از موی تو بس

از خرمن عمر، دانه خال تو به

وز کشت امید، گندم روی تو بس

بر گوشه طره تو آن دانه خال

افتاده بچین نافه ای از ناف غزال

یکدانه و صد هزار دامش در پی

یک خوشه، هزار خوشه چین از دنبال

گر چرخ دهد بال و پرت هیچ مبال

ور بشکند او بال و پرت هیچ منال

هان تا نخوری فریب این زال مپر

کاکنده بچه هزار چون رستم زال

یکچند بکوی میفروشان بودم

یکچند ز جمع خرقه پوشان بودم

القصه چو نیک دیدم از خامی بود

این عمر که جوشان و خروشان بودم

من باده اگر خورم حکیمانه خوردم

با مردم هوشیار و فرزانه خورم

دیوانه نیم که جوهر عقل و کمال

با مردم دیو خوی دیوانه خورم

زلفت فتد ار بکف پریشش سازم

آشفته چو حال دل خویشش سازم

خایم لب لعل تو بدندان چندانک

چونین دل ریش خویش، ریشش سازم

میخواست دلت که بیدل و دین باشم

بیعقل و وفا و هوش و تمکین باشم

باز آ که چنانم که دلت میخواهد

مپسند دگر که بدتر از این باشم

سر در سر سودای جهان میباشم

بیهوده پی سود و زیان میباشم

سر بر خط فرمان و لیکن چو قلم

بی مغز و دو روی و دو زبان میباشم

قربان تو و طبع ملول تو شوم

قربان تو و رد و قبول تو شوم

تا چند کنی اصول بازی با من

قربان تو و فقه و اصول تو شوم

از تابش آفتاب بیتاب شدیم

وز آتش گرمای نجف آب شدیم

گویند شراب سر که گردد بنجف

ما سر که بدیم، باده ناب شدیم

یک چند پی شیخ مناجات شدیم

یک چند پی پیر خرابات شدیم

بازیچه صفت بر سر شطرنج وجود

خوردیم درام و بعد از آن مات شدیم

چندی پی کارهای بیهوده شدیم

تا از همه کار، سخت فرسوده شدیم

الحال بگوشه نجف فارغ بال

بنشستیم و چند روزی آسوده شدیم

ما سر همه در خوردن و خفتن داریم

کی پای سلوک و راه رفتن داریم

گر راست بپرسی ز خداجوئی ما

دین بافتن و بیهده گفتن داریم

ما با تو یکی جان بدرون دو تنیم

یا همچو یکی تن بدو تا پیرهنیم

من با تو در این میان نشاید گفتن

آسوده ز سودای تو و ماو منیم

رسوای سر کوچه و بازارم کن

چندانکه همی توانی، آزارم کن

منصور صفت بر زبر دارم کن

هر عشوه که داری، همه در کارم کن

ایجان جهان حبیب را قهر مکن

رسوای جهان و شهره شهر مکن

لب بر لب تو ساعتکی خوش داریم

این یک لب بوسرا بما زهر مکن

آن سنبل و گل بهم در آمیخته بین

زان چشم، هزار فتنه انگیخته بین

یک لحظه بسوی چشم و ابروش نگر

شمشیر بدست مست آهیخته بین