به خدایی که کلک قدرت او

حلقه ماه و آفتاب نگاشت

وقت ابداع در جهان قدم

صنع را هیچ باقیی نگذاشت

که مرا بی حضور خدمت تو

[...]

صاحبا صدرا! به ذات آنکه کلک قدرتش

سنبله گردون و راه کهکشان داند نگاشت

گه به داس ماه نو بدرود خوید سنبله

گه به راه کهکشان در دانه انجم بکاشت

کاشتر و اسب من از دیروز باز از کاه و جو

[...]

به خدایی که نفس ناطقه را

با تن تیره آشنایی داد

که مرا کم شبی چراغ حیات

بی جمال تو روشنایی داد

ز گردون آرمیده چون بود خلق؟

که ایزد خود در او آرام ننهاد

خنک آنکس که در میدان ارواح

قدم در خطه اجسام ننهاد

زهی ملک بخشی که از روی قدرت

سهپر از حوادث امانت فرستد

تو سلطان نشانی و هر روز دولت

به سلطان نشانی نشانت فرستد

زحل را فلک با همه شیر طاقی

[...]

ای صدر شاه رتبت قطب فلک جلالت

کایام تحفه تو فتح و ظفر فرستد

بس مدتی نماند کین چار طاق ازرق

هر دم به بارگاهت نزلی دگر فرستد

گردون به مجلس تو از بهر شمع و سفره

[...]

مرا ز غیبت خاقانی و خریش چه باک؟

چون او به نزد دل من کم از جوی سنجد

و گر برنجم ازو هم شگفت نیست از آنک

که گُربه عطسه شیرست و شیر ازو رنجد

هوا ز انسان خنک شد کز جنان حورا همی گوید

خنک آنکو درین سرما مقام اندر سقر دارد

ز مرغی کو خورد آتش حسدها می‌برد مرغی

که طوبی آشیانست وز کوثر آبخور دارد

ز روح القدس دوش کردم سؤالی

که از مکرمت چیست کاو حد ندارد؟

مرا گفت کای مادح حضرت او

چه گویم ز اوحد که او حد ندارد؟

نه میر و شه بود هر کو کله دارد قبا بندد

که میر و شه کسی باشد که عالم را نگهدارد

نخیزد از قبا میری که موری هم قبا دارد

نیاید از کله شاهی که شاهین هم کله دارد

به خدایی که ید قدرت او

گردش چرخ را به فرمان کرد

که چنانم ز آرزومندی

که به صد نامه شرح نتوان کرد

از بستر غم که جای بدخواه تو باد

برخیز سبک ورنه جهان برخیزد

به خدایی که در ستایش عقل

نتوانند و گر بسی گویند

کارزومند خدمتم نه چنان

به تکلف که هر کسی گویند

تو آفتاب و سحابی شها به چشم کرم

درین نهال نگر پیش از آنکه خشک شود

به خدایی که روی گردون را

به کواکب همی بیاراید

که مرا از نهیب فرقت تو

هر زمان مرگ آرزو آید

اوحد دین چون ز حادثات زمانه

کار وزارت به مرگ خویش تبه کرد

با من مسکین خرد به زاری زاری

گفت هزاران هزار آوخ واه کرد

بر دل تو باز حادثه حشر آورد

[...]

دریا دلا! کسی که گهر چین لفظ تست

در جزع دیده صورت لؤلؤ نیاورد

عقل آن زمان که سحر حلال تو دل برد

ایمان به هیچ غمزه جادو نیاورد

هستی مسیح جان ده وآنرا که دانشی است

[...]

عیسی وقت ما رئیس الدین

مایه مرکز هنر باشد

پسر بوالیمین خری است عجب

کز همه علم بی خبر باشد

آن خرست این مسیح و پیش خرد

[...]

به جان آفرینی که ابر بهاری

به تسبیح و تهلیل او می خروشد

به وقت سحر بلبل از جام لاله

می روشن الا به یادش ننوشد

کسی را که دل چون کمان نیست داند

[...]

ای یازده امهات و نه آب

نازاده خلف تر از تو فرزند

قهر تو دو رخ نهاده بر زهر

لطف تو سه ضربه داده بر قند

شیر اجم از تو ریسمان صید

[...]