از بهر که بایدت بدین سان شبگیر

وز بهر چه بایدت بدینسان تف و تاب ؟

راه نفسم بسته شد از آه جگر تاب

کو هم نفسی تا نفسی رانم ازین باب

از هم نفسان نیست مرا روزی ازیراک

در روزن من هم نرود صورت مهتاب

بی هم نفسی خوش نتوان زیست به گیتی

[...]

دیشب خبرت هست که در مجلس اصحاب

تا روز نخفتیم من و شمع جگر تاب

از دست دل سوخته و دیده خونبار

یک لحظه نبودیم جدا ز آتش و از آب

من در نظرش سوختمی ز آتش سینه

[...]

ای چشمهٔ حیوان شده از شرم لبت آب

تابی ز مه روی تو خورشید جهان تاب

از لعل شکربار تو شد خون دل عناب

شد چشم من از شوق رخت چشمهٔ سیماب

ور بگفتی که سقا آورده آب

وربگفتی که برآمد آفتاب

جز پیکر مجروح تو ای گلبن بی آب

ازتیر جگر تاب

چون نیست سنگین دلی چرخه دولاب

در چشم فلک آب

خون دل و جان ریختمی برخی احباب

تا آن همه خوناب

جز پیکر مجروح تو ای گلبن بی آب

از تیر جگر تاب

ای فتنه چشم سیهت راهزن خواب

وی روی تو گلزار جهان را گل شاداب

من شب همه شب از غم دیدار تو بیدار

چشمان تو سرمست و تو دایم به شکر خواب

ای آن‌که تو را منظر چشمم شده منزل

[...]

در خواب به کف داشتم این طرهٔ پرتاب

ای کاش که بیدار نمی‌گشتم از این خواب

آن طرّهٔ مشکین تو با سنبل عطشان

وان لعل می‌ْآگین تو با غنچهٔ سیراب

از سنبل عطشان تو سیراب دل از خون

[...]

بخرامی و شائی بخرامیدن از آداب

افکنده بر ابرو به گیسو گره و تاب

چشمی که فتد خیره بر آن نرگس پر خواب

وان عارض خوی کرده و آن خال سیه‌ناب

تا چیست که جاریستش از هر مژه خوناب

[...]

پس فاطمه از بهر شکایت ببر باب

از خون جگرکرد به دامن گهر ناب

کی باب ببین حال حسین من بی‌تاب

این بود جزای من و حق تو ز احباب

طرف چمن و باغ و لب کشت و لب آب

وقت سحر و فصل بهار و شب مهتاب

با ناله مرغ سحر و زمزمه آب

«سختم عجب آید که چگونه بردش خواب

بی مشغله کودک نبرد ره بسوی خواب

بی زمزمه دانا نکند رو بمی ناب

کی مرد، قدح نوش کند بی دف و مضراب

«اسبی که صفیرش نزنی مینخورد آب

جز روی تو کافروخته گردد ز می ناب

آتش که شنیده ‌است که روشن شود از آب

شنگرف دو رخسار تو آمیخته با سیم

سیم تو ز دو دیده‌ام انگیخته سیماب

سیماب اگرم بارد به رخ عجبی نیست

[...]