سعدی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل ۱۸۷
هشیار کسی باید کز عشق بپرهیزدوین طبع که من دارم با عقل نیامیزد
آن کس که دلی دارد آراسته معنیگر هر دو جهان باشد در پای یکی ریزد
گر سیل عقاب آید شوریده نیندیشدور تیر بلا بارد دیوانه نپرهیزد
آخر نه منم تنها در بادیه سوداعشق لب شیرینت بس شور برانگیزد
بی بخت چه فن سازم تا برخورم از […]
خواجوی کرمانی » غزلیات » غزل شمارهٔ ۳۰۸
آن فتنه چو برخیزد صد فتنه برانگیزدوان لحظه که بنشیند بس شور بپا خیزد
از خاک سر کویش خالی نشود جانمگر خون من مسکین با خاک برآمیزد
ای ساقی آتش روی آن آب چو آتش دهباشد که دلم آبی برآتش غم ریزد
با صوفی‌صافی گو در درد مغان آویزکان دل که بود صافی از درد نپرهیزد
گر چشم تو […]
سلمان ساوجی » دیوان اشعار » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۴۶
گر وقت سحر، بادی از کوی تو برخیزد
هر جا که دلی باشد در دامنش آویزد
آن شعله که دل سوزد، از مهر تو افروزد
وان باد که جان بخشد، از زلف تو برخیزد
هر دل که برد چشمت، در دست غم اندازد
هر می که دهد لعلت، با خون دل آمیزد
کو طاقت آن جان را، کز وصل تو بکشیبد؟
کو […]
کمال خجندی » غزلیات » شمارهٔ ۳۳۶
با باد لبت ساقی چون می به قدح ریزد
صد کشته به یک جرعه از خاک بر انگیزد
گر زیر درخت گل باز آنی و بنشینی
هر باد که برخیزد گل بر سر گل ریزد
بنمای به خوبان رخ در حسن مکن دعوی
تا زلف تو از هر سو منشور بیاویزد
گو چشم نو کمتر خور خون در مسکینان
بیمار ز پر […]
