با نصرت و فتح و بختیاری

با دولت و عز و کامگاری

سلطان ملک ارسلان مسعود

بنشست به تخت شهریاری

دولت کردش به ملک نصرت

[...]

انصاف بده که نیک یاری

زو هیچ مگو که خوش نگاری

در رود زدن شکر سماعی

در گوی زدن شکر سواری

مه جبهت و آفتاب رویی

[...]

ما را تو به هر صفت که داری

دل گم نکند ز دوستداری

هردم به وفا یکی هزارم

گرچه به جفا یکی هزاری

هیچت غم هیچ‌کس ندارد

[...]

ای کار غم تو غمگساری

اندوه غم تو شادخواری

از کبر نگاه کرد رویت

در چشمهٔ خور به چشم خواری

از تابش روی و تاب زلفت

[...]

روح الله با تو خرسواری

روح القدست رکاب داری

از مطبخ تو سپهر، دودی

وز موکب تو زمین، غباری

در شرح رموز غیب گویت

[...]

تا بیش دلم خراب داری

دل بیش کند ز جان‌سپاری

ای کار مرا به دولت تو

افتاد قرار بی‌قراری

دل خوش کردم چنین که دانی

[...]

ای هفت عروس نه عماری

بر درگه تو به پرده‌داری

در عصمت اینچنین حصاری

شیطان رجیم کیست باری

هان دولت اگر بزرگواری

کردی ز من التماس کاری

در لافگه شگفت کاری

بنمای فصاحتی که داری

نه باغ و نه بزم شهریاری

نه رود و نه می نه کامگاری

از تو عمل سخن گزاری

از بنده دعا ز بخت یاری

پرداختمش به نغز کاری

و انداختمش بدین عماری

زهره دهدش به جام یاری

مریخ کند سلیح داری

قیصر به درش جنیبه داری

فغفور گدای کیست باری

چون بزم نهد به شهریار‌ی

پیدا شود ابر نو بهاری

گیرد به جریده‌ای حصاری

بخشید به قصیده‌ای دیاری

دارم به خدا امیدواری

کز غایت ذهن و هوشیاری

گر در پدرش نظر نیاری

تیمار برادرش بداری

به گر سخنم به یاد داری

وز عمر گذشته یاد ناری