افتاده سرشکم زپی نرگس جادو

چون طفل سراسیمه که رفت از کف آهو

یکجا نظرم وقف کمانخانه ابروست

یکسو دل شیدا بکمند خم گیسو

من ترک می و صحبت معشوق نگویم

[...]

هر کس که نهد پای بر آن خاک سر کو

ذکرش همه این است که گم گشته دلم کو

من از اثر عشق، سیه بخت و سیه روز

او از مدد حسن، سیه چشم و سیه مو

دیباچهٔ امید من آن صفحهٔ رخسار

[...]

مجنون به ره عشق ز سر کرده قدم رفت

دارم منِ دیوانه قدم بر قدمِ او

یک ساقی و یک ساغر و یک باده ندانم

زین گونه چرا مختلف آمد اثر او

آن خال سیه از بر آن نرگس جادو

چون نافهٔ مشکست جدا گشته ز آهو

چون‌کلب معلِّم‌که دود از پی آهو

دل از پی دلدار دوانست بهر سو

ترکیست دل آزار که در هر سر بازار

[...]

الحمدکه آمد ز سفر موکب خسرو

وز موکب او کوکب دین یافته پرتو

از هر لب پژمرده به یمن قدم شاه

در هر دل افسرده به فر رخ خسرو

برخاست به جای دم ناخوش نفس خوش

[...]

ای ترک من ای مهر سپهرت شده هندو

شیرانت مسخر به یکی حملهٔ آهو

آمیخته باگفتهٔ شیرین تو شکر

اندوخته در حقهٔ یاقوت تو لولو

هم بهرهٔ سرو آمده بیغاره از آن قد

[...]

خورشید گریزان بودت در خم گیسو

زین حلقه بدان حلقه وزین سوی بدان سو

گویی به پناه آمده در نزد تو خورشید

زین دست به دامان شدنش با خم گیسو

زلفین تو با لعل تو اینگونه که شد رام

[...]

زلفین تو با لعل تو اینگونه که شد رام

مانا که خریدار شکر آمده هندو

رخشنده بود روشنی روی تو از پشت

تابنده بود نازکی پشت تو از رو

گر آهوی چشمان تو شد دزد چه پروا

تا پادشه طوس بود ضامن آهو

کاخش همه با ساحت قدس آمده همدوش

کویش همه با عرش الهی زده پهلو

ای آیت وحدت که بود مهر تو منظور

از مصحف و از حکم الی الله انیبو

در کعبه پی دیدن چهر تو روا رو

در دیر به ورزیدن مهر تو هیاهو

اندر چمن فیض تو کارایش هستی است

ارواح رسل در شمر سبزه خود رو

پور عضدالدوله ملک زاده محمد

کز سیف و قلم جمله ظفرمند و هنرجو

این شکوه ز بخت است نه زان خصلت نیکو

نبود بجهان خلق و خصالی به از آنخو

از خوی تو شاکی نتوان بودن یک مو

زخم تو بدل به بود از مرهم و دارو

درد تو بجان می‌خرم آرد به من ار رو

[...]

ای شوخ دلا زار من ای دلبر مه رو!

تا کی تو دل آزاری و، تا چندی بدخو؟

روزم تو سیه کردی از آن طرهٔ شبرنگ

دل از کف من بردی از آن غمزهٔ جادو

پیش لب لعلت چکند رنگ شقایق

[...]

آراست به تن باغ ز دیبا سلب نو

خورشید گل افکند به چار ارکان پرتو

از ماه سمن بر مه و خورشید رسد ضو

دهقان سمن زار من است اختر شبرو

چون روی تو رخشنده ندیدم من خورشید

چون موی تو آشفته ندیدم من هندو