نارنج چو دو کفهٔ سیمین ترازو

هردو ز زر سرخ طلی کرده برون سو

آکنده به کافور و گلاب خوش و لؤلؤ

وانگاه یکی زرگر زیرک‌دل جادو

چون ذره هوا میکند ای ماه ز هر سو

دلها بتو خورشید رخ غالیه گیسو

بی روی تو گل خار بود اهل خرد را

هر چند که در حسن کند جلوه بصد رو

دانی بچه رو ماه نو انگشت نمایست

[...]

بی روی تو گل خار بود اهل خرد را

هر چند که در حسن کند جلوه بصد رو

دانی بچه رو ماه نو انگشت نمایست

ز آنروی که شد جفت چنان طاق دو ابرو

با چین سر زلف تو در بوی فروشی

دم جز بخطا می نزند نافه آهو

هر چند که لؤلؤش یکی حلقه بگوشست

چون سود بر آن باد بنا گوش تو پهلو

هر صبح زنم کوی ترا آب ز دیده

تا زحمت گردت ندهد خاک سر کو

دریاب که بی هیچ سبب هندوی زلفت

از شوخی و غمازی آنغمزه جادو

در ظلمت اسکندرم از حسرت لعلت

ماننده ی خواجو

گر تیر کشی از طرف غمزهٔ جادو

صد آه کشد از جگر سوخته آهو

خونم چو شود ریخته مستی کند آن چشم

از ریخته ذوق است و طرب در سر هندو

صد حسن به آن رخ تو به یک دفعه فروشی

[...]

از غصهٔ بیماری آن نرگس جادو

دوتاه شد آن حاجب افسونگر هندو

شمعی‌ست جبین تو که از نور الاهی

آویخته از گوشهٔ محراب دو ابرو

اوصاف رخ لیلی و آوازهٔ مجنون

[...]

زان نکهت مشکین،که همی آید از آن سو

تا فانی مطلق نشوی دل نبرد بو

چون مست شدی مسکن جان، لجه دریاست

هشیار شدی، جانب بحر آ، ز لب جو

آن ماه جهان از همه رو ظاهر و پیداست

[...]

زان نکهت مشکین،که همی آید از آن سو

تا فانی مطلق نشوی دل نبرد بو

چون مست شدی مسکن جان، لجه دریاست

هشیار شدی، جانب بحر آ، ز لب جو

آن ماه جهان از همه رو ظاهر و پیداست

چون فاخته تا چند زنی نعره که: کو،کو؟

گر یار ندیدیدی، بطلب در همه جایی

تا یار نبینی نشود کار تو نیکو

میزان خدا عقل شریفست درین راه

گر تو سبک آیی نبود عیب ترازو

من عاشق آن روی دل افروزم و حیران

زاهد دهدم توبه ز روی تو،زهی رو!

شوخی که منم فاخته سرو قد او

پیوسته چو طوطیست ادا فهم و سخنگو

هر لحظه مرا با نگه گرم ز هر سو

دنبال خودش می کشد آن نرگس جادو

عمریست چو من فاخته سرو غلامت با آن قد دلجو

هر حلقه یی از زلف دلاویز تو دامیست بر گردن آهو

از بس که شب و روز تو را باغ مقامست گویند ز هر سو

در خرمن گل مار سیه خفته کدام است با روی تو گیسو