بی شرم گروهی ز می بی خبری مست

آبی که تر و خشک جهان سوده بر او دست

بگشاده در کاوش و کین بر رخ او بست

تا شاد کند جان اعادی دل او خست

آن تن که نه در پای تو بر راه رضا چست

دست از سر و جان شست

طول املم بر به فدای تو چو دل بست

کوته نکنم دست

گلزار مگوئید که قصری زبهشت است

ساقی نه پری کادمی حور سرشت است

نه باده بساغر بود و محمل مستان

کان چشمه کوثر بود آن باغ بهشت است

جویند ترا شیخ و برهمن چه تفاوت

[...]

تا سوز دل از آن لب لعل نمکین است

زخمی که نمک سوده بر او حالتش اینست

زخم از مژه دارد دل و دار و زلب لعل

وز نافه مو بستر و بالین که چنین است

یک چین بجهانست و در او نافه آهو

[...]

هم وعده و هم منع ز بخشش چه حسابست

جان نیست، مکرر نتوان داد، شرابست

در مژده ز جوی عسل و کاخ زمرد

چیزی که به دلبستگی ارزد می نابست

لهراسپ کجا رفتی و پرویز کجایی

[...]

بیگانه چه داند که تویی پرده برافکن

وانجا که منم نیز چه حاجت به نقاب است

در هر قدمم روی تو آمد به نظر لیک

در کام دگر باز بدیدم که حجاب است

صد گنج نهان بود مرا در دل و یاران

[...]

سنگی و گیاهی که درو خاصیتی هست

از آدمی‌ای به که درو منفعتی نیست

وه کاین شب هجران تو بر ما چه دراز است

گویی که مگر صبح قیامت سحر اوست

گاه ط‌رب و رو‌ز می و فصل بهارست

جان خرم و دل فارغ و شاهد به‌کنارست

باد سحر از آتش گل مجمره سوزست

خاک چمن از آب روان آینه‌دارست

تا می‌نگری کوکبه ی سوری و سرو است

[...]

بالای تو سروست نه یک باغ نهالست

ابروی تو طاقست نه یک جفت هلالست

زلف تو شبست آن نه شبستان فراقست

روی تو گلست آن نه گلستان وصالست

یک زوج غزالست دو چشم تو نه حاشا

[...]

روی تو بهارست نگارا نه بهشتست

همشیرهٔ حورست نه فرزند فرشته است

در طینت تو کرده خدا دل عوض گل

وانگه به دل آب به مهتاب سرشته است

زلف تو عبیرست نه عودست نه دودست

[...]

گر باده کشانرا طرب از باده ناب است

روی تو بصد بار مرا به ز شراب است

دل رفت مرا خرقه و سجاده و تسبیح

در دجله بریزید که بغداد خراب است

هین دفتر دانائی من پاک بشوئید

[...]

ای آنکه زلال هممت گرد زلل شست

از تو گل توحید ز دلهای امم رست

بشمارم اگر واجبت این گفته بود سست

ورگویم ممکن لقب سعد نهم بست

چون بره بیچاره به چوپانش نپیوست

از بیم به صحرا در نه خفت و نه بنشست

خرسی به شکار آمد و بازوش فروبست

با ناخن و دندان ستخوانش همه بشکست

شد بره ما طعمه آن خرس زبردست

[...]

سرچشمهٔ «‌فین‌» بین که در آن آب روانست

نه آب روانست که جان است و روان است

گویی بشمر موج زند گوهر سیال

یا آن که به هر جدول‌، سیماب روانست

آن آب قوی بین که بجوشد ز تک حوض

[...]

ننگ‌است - که‌ننگین شود این نیت احرار

این‌صحبت‌اصلاح‌وطن‌نیست که‌جنگست

از ما چه توقع -‌به قبال صف قاجار

کاین فرقه برین گله شبان نیست پلنگست

جمهوری ایران -‌سر دین را نتراشد

[...]

یک تن چو موافق شد یک دشت سپاه است

با تاج و کلاهست

اسلام گر امروز چنین زار و ضعیف است

زین قوم شریفست

گوییم که بیدار شدیم‌! این چه خیالست‌؟

بیداری ما چیست‌؟