فرق دو جهان یافت زمیلاد نبی تاج

وز بانگ بلال طرب اندوه شد اخراج

رفت افسرکفر از فر اسلام بتاراج

ای ترک من ای زهره زهرات دهد باج

ای پیش نکو چهره تو حور بهشتی

پوشد بستبرق رخش از خجلت زشتی

حسنت ارم مکی و فردوس کنشتی

طوبی زقدت وام کند پاک سرشتی

ای زاده نقره تنت از صافی عنصر

زنگار سلب حقه شنجرف تو پر در

گرد رهت اکسیر مس اهل تبحر

نبود برخ طلقی تو تاب تصور

از ساحت گلزار عیان جنت موعود

در حنجره مرغ نهان نغمه داود

شد مست مگر بلبل از این جلوه مقصود

کو قافیه از دست دهد در زدن رود

ای امی داننده هر علم کماهی

در فقر الی الله زده ای سکه شاهی

فرقش زفر افسر لولاک مباهی

در عالم قدسش نبود نام تناهی

در جمع رسل مشتهر از سید مطلق

یعنی همه را هستی از او گشته محقق

در مزرعه قدرتش افلاک مطبق

کمتر بود اندر نظر از دانه جوزق

از آب بقا خضر زد آن رطل گرامی

گز خاک درش یافت خط پیره غلامی

در هیچ پیمبر ز برازنده مقامی

یارای نطق نیست در آن حضرت سامی

ای آنکه زلال هممت گرد زلل شست

از تو گل توحید ز دلهای امم رست

بشمارم اگر واجبت این گفته بود سست

ورگویم ممکن لقب سعد نهم بست