از دوست بهر چیز چرا بایدت آزرد؟

کین عیش چنین باشد گه شادی و گه درد

گر خوار کند مهتر، خواری نکند عیب

چون بازنوازد، شود آن داغ جفا سرد

صد نیک به یک بد نتوان کرد فراموش

[...]

از دوست به هر چیز چرا بایدت آزرد

کین عیش چنین باشد گه شادی و گه درد

گر خوار کند مهتر خواری نکند عیب

چون باز نوازد شود آن داغ جفا سرد

صد نیک به یک بد نتوان کرد فراموش

[...]

از دوست بهر چیز چرا بایدت آزرد

کین عشق چنین باشد گه شادی گه درد

گر خوار کند مهتر خواری نبود عیب

گر باز نوازد شود آن داغ جفاسرد

صد نیک بیک بد نتوان کرد فراموش

[...]

نیک و بد چون همی بباید مُرد

خنک آن کس که گوی نیکی برد

مقصود ز عمرم همه سوزست و غم و درد

شادم که غم عشق تو ما را بسرآورد

هر عاشق بیدل که شود کشته بعشقش

نامرد بود هرکه نگوید که توئی مرد

درمان دل از هرکه بجستیم همی گفت

[...]

از روز سیاهم شب هجران گله دارد

وز صبحدمم شام غریبان گله دارد

لب تشنه فتادیم در آن بادیه کآنجا

از خشک لبی چشمه حیوان گله دارد

در دامن هستی به فغان آمده پایم

[...]

آسایش تن غافلم از یاد خداکرد

از طینت بادام به شکر نتوان برد

این خانه خرابی به حباب است سزاوار

از آب روان خانه نبایست جداکرد

بی جذبه به جایی نرسد کوشش رهرو

[...]

با ما ز سرشک مژه وین آه فلک گرد

پیداست چه ها کرد

آن کیست که باز آمد و در بزم نظر کرد

جان و دل ما از نظری زیر و زبر کرد

آن برق یمانست‌که افتاد به خرمن

یا صاعقه‌یی بود که بر کوه ‌گذر کرد

خیزید و بگیرید و بیارید و بپرسید

[...]

هرگاه که در معرکه می‌خواست هم آورد

می‌گشت ز آوازه او رنگ یلان زرد

خون در تن هر یک شد از هیب او سد

جبرئیل که بود از همه در منقبتش فرد

دیوانه بود مرد که بیهوده کشد درد

بیهوده بود کار که جز باده کند مرد

در میکده جز باده گساری نتوان کرد

« نه نقل بود ما را نه دفتر و نی نرد

افروخته آتش به جهان دی ز دم سرد

گلکشت پر از برف بود در عوض ورد

شرحش نتوان داد که سرما چه بما کرد

یارب که رسد عید و رهد دل ز غم و درد