جانیم ده، از خزینهٔ بیش

کم زنده به تو کند، نه از خویش

چون من بدو نامه زین ورق پیش

راندم قلمی ز نکتهٔ خویش

گر چه زرت از عدد بود بیش

درویش نواز باش و درویش

ایمن بود از شکنجه درویش

زر هر چه که بیشتر، بلا بیش

زان شیردلی که داشت با خویش

آلوده نشد به چربی میش

آورد جوان دولت اندیش

شمشیر و قلم نهاد در پیش

جستند حکیم طالع اندیش

کاگه کند از حکایت پیش

چون گشت یقین که مرد دل ریش

دارد سفری دراز در پیش

زان پیش که دیده را کند پیش،

محروم مدارش از رخ خویش

آن نیزه مزن به دشمنان بیش

کزوی دل دوستان کنی ریش!

او دشت گرفته زار و دل ریش

دشمن به ملامت از پس و پیش

سوزان غزلی که دل کند ریش

می‌خواند به حسب حالت خویش

وآنگه ز خراش سینهٔ خویش

خونابه فشانده از دل ریش

هر خاری که پای تو کند ریش

من از دل خود برون کشم نیش

ای خار، چو پهلویش کنی ریش

از آتش آه من بیندیش

تو مردم و دانشت ز حد بیش،

چونست، که با ددان شدی خویش

سر تا قدمش جراحت و ریش

شویان به زبان جراحت خویش

روزیش به گوی آن پری کیش

دیدم، گذران، به دیدهٔ خویش

افشاند غبارش از تن ریش

بنهاده سرش به زانوی خویش

مجنون ز خیال غیرت اندیش

می‌خواست برد ز سایهٔ خویش