گشته ز من خراب مهجور

قانع به نگاهی آن هم از دور

صفهاش کشیده عنبرین مور

ره ساخته بر زمین کافور

از نور شبان چو لمعه نور

می تافت فروغ لیلی از دور

ناگاه بدید قومی از دور

زیشان در و دشت گشته معمور

یعنی که درین سرای بی سور

لایق به همند آهو و گور

در پرتو آن مزار پر نور

گشتند ددان ز خوی بد دور

رز کرده گهی ز شاخ انگور

عقد در ناب و ساعد حور

شد نور تو زین حجاب مستور

خود گو که چه بهره یابی از نور

چندان تابد لوامع نور

ک آیینه شود هم از میان دور

غم گرد فراق دید از دور

آویخت دگر به جان رنجور

از عشرت ناقص زمانه

کوتاه عمل ترم ز مخمور

رخساره خوش دلی نه بینم

[...]

شاداب دری‌ست چشم بد دور

چشم صدفش ز نور معمور

ز آن گونه زنیم حلقه نور

کاین مهر شود ز رشک رنجور

خصمت بادا چو زخم ناسور

از درد دواگداز معمور

در کشور او [ز] چشم بد دور

جز عاشق نیست هیچ رنجور

قصری چو بهشت یافت معمور

سامان بهشت و ساحت طور

برخاست ز جا چو شعله نور

نی‌نی غلطم چو جلوه طور

این جلوه که حسن ازوست معمور

فیضی‌ست چکیده از دل نور

ماییم درین جهان بی‌نور

این کرم به فضله گشته مسرور

بنمود سوادِ شهری از دور

مانند سوادِ دیده پر نور

زیشان دارد خرید کافور

خاصیت ماهی سقنقور