چون باز کنی ز نیشکر بند

خس در دهن آید، آنگهی قند

خواهی که نگردی آرزومند

می‌باش به‌هر‌چه هست خرسند

گر فرمایی ز همسری چند

خواهیم بتی، سزای پیوند؟

لیکن ز نشاط روی فرزند

گشتند، بهر چه هست، خرسند

زین سوی نشسته کودکی چند

آزاده و زیرک و خردمند

بشنید پدر چو حال فرزند

گم شد ز خجالت و سرافگند

قیس از هوس جمال دلبند

در درس ادب دوید یک چند

چون روی پدر بدید فرزند

لختی دل پاره یافت پیوند

ز آنجا که یکیست خون و پیوند

مرگ پدرست رنج فرزند

لیکن نکنی چو دیو را بند

دیوانه نشد سزای پیوند

مادر چو بدید حال فرزند

بگسست ز درد بندش از بند

از اهل قبیله مهتری چند

گشتند بهم ز خویش پیوند

زین گونه حریف ناخردمند،

در خورد کجا بود به پیوند؟

وانگه، به خدائی خداوند،

از صدق عقیده، خورد سوگند

در پای پدر فتاد فرزند

گفت ای دم تو مرا زبان بند

باری بزنم به مهر و پیوند

با تو به موافقت، دمی چند

دانست مسافر خردمند

کو را چه شکنجه شد زبان بند

بشنید چو آن سخن خردمند

بگشاد به آزمون دمی چند

بتوان ز جگر برید پیوند

دیدن نتوان خراش فرزند

امروز همم، به مهر و پیوند

خاموشی تو، همی دهد پند