زنجیریِ دشت شد خردمند

از بندی خانه دور شد بند

دادیم زبان به مهر و پیوند

و امروز همی‌کنی زبان بند

اما ندهم به دیو فرزند

دیوانه به بند به که در بند

در دام فتاده آهویی چند

محکم شده دست و پای در بند

مجنون سوی آن شکار دلبند

آمد چو پدر به سوی فرزند

چون زلف بتان سیاه و دلبند

با دل چو جگر گرفته پیوند

سر تا قدمش کشیده در بند

وان شخص به بند گشته خرسند

مجنون چو اسیر دید در بند

زن را به خدای داد سوگند

اینک سروپای هر دو در بند

گشتم به عقوبت تو خرسند

و او نیز به هجر گشت خرسند

دندان طمع ز وصل بر کند

چون ابن‌سلام دید سوگند

زان بت به سلام گشت خرسند

بِفْریفتی‌ام به عهد و سوگند

کانِ تو شوم به مهر و پیوند

شد باز به جستجوی فرزند

بر هر چه کند خدای خرسند

چون پند پدر شنود فرزند

می‌خواست که دل نهد بر آن پند

در سلسله داشتی سگی چند

دیوانه‌فش و چو دیو دربند

گفتا سبب آنکه پیش ازین بند

دادم به سگان نواله‌ای چند

ای ما همه بندگان در بند

کس را نه به جز تو کس خداوند

چون باز گشاد نامه را بند

بود اول نامه کرده پیوند

چون شد به قرار خود تنومند

بشمرد به گریه ساعتی چند

چون دید سلیم کان هنرمند

از نان به گیاه گشته خرسند