گر دل دهی ای پسر بدین پند

از پند پدر شوی برومند

خرسندی را به طبع در بند

می‌باش بدانچه هست خرسند

با آن پسران خرد پیوند

هم لوح نشسته دختری چند

محتاج‌تر از صدف به فرزند

چون خوشه بدانه آرزومند

چون دُر طلب از برای فرزند

می‌بود چو کان به لعل دربند

چون دید پدر جمال فرزند

بگشاد در خزینه را بند

او بندهٔ یار و یار در بند

از یکدیگر به بوی خرسند

کاشفته گی مرا دراین بند

معجون مفرح آمد آن قند

مسکین پدرش بمانده در بند

رنجور دل از برای فرزند

خواهم به طریق مهر و پیوند

فرزند ترا ز بهر فرزند

بگرفت به رفق‌، دست فرزند

در سایهٔ کعبه داشت یک‌چند

چون دید پدر به حال فرزند

آهی بزد و عمامه بفکند

زین گونه میان آن دو دلبند

می‌رفت پیام گونه‌ای چند

اما نه هنوز روزکی چند

می‌باید شد به وعده خرسند

چندین غزل لطیف‌پیوند

گفت از جهت جمال دلبند

میثاق نمود و خورد سوگند

اول به خدایی خداوند

زنجیریِ دشت شد خردمند

از بندی خانه دور شد بند

دادیم زبان به مهر و پیوند

و امروز همی‌کنی زبان بند

اما ندهم به دیو فرزند

دیوانه به بند به که در بند

در دام فتاده آهویی چند

محکم شده دست و پای در بند