بر وی همه شاخ و برگ بستند

جز شاخ وفا کزو شکستند

تا صبح به یکدگر نشستند

یک لحظه لب از سخن نبستند

بر محمل او چو نخل بستند

از شاخ خزان ورق شکستند

ارکان که درین سرای پستند

از هم شب و روز درشکستند

این طایفه‌اند اهل معنا

باقی همه خویشتن پرستند

فانی ز خود و به دوست باقی

این طرفه که نیستند و هستند

آنان که ز درد عشق مستند

از درد خمار عقل رستند

در کوی قدم قدم نهادند

از حادثه حدوث جستند

بردند زکفر ره به ایمان

[...]

آنها که ربودهٔ الستند

از عهد الست باز مستند

تا شربت بیخودی چشیدند

از بیم و امید، باز رستند

چالاک شدند، پس به یک گام

[...]

چون نقش وفا و عهد بستند

بر نام زنان قلم شکستند

اینک ازل و ابد نشستند

در بندگی تو عهد بستند

اقلیم وجود را شکستند

اند حشم عدم نشستند

زین چرخ ستمکشان نرستند

هرچند که همچو برق جستند

حرفی ز گشاد، قفل ما زد

دندان کلید را شکستند

منگر به حقارت اهل دل را

[...]

آنان که ز جام عشق مستند

حق را ز برای حق پرستند

عالم همه وهم خودپرستند

وز لاف پرستش تو مستند

عالم همه وهم خودپرستند

وز لاف پرستش تو مستند

عالم همه هر چه بود و هستند

امروز بیک پیاله مستند

ای مرغک رام گشته در دام

برخیز که دام را گسستند

پر میزن و در سپهر بخرام

کز پر شکن تو، پر شکستند

بس چون تو، پرندگان گمنام

[...]