گرمابه سه داشتم به لوهور

وین نزد همه کسی عیان است

امروز سه سال شد که مویم

ماننده موی کافرانست

بر تارک و گوش و گردن من

[...]

زان چشم پر از خمار سرمست

پر خون دارم دو دیده پیوست

اندر عجبم که چشم آن ماه

ناخورده شراب چون شود مست

یا بر دل خسته چون زند تیر

[...]

ای ساقی می بیار پیوست

کان یار عزیز توبه بشکست

برخاست ز جای زهد و دعوی

در میکده با نگار بنشست

بنهاد ز سر ریا و طامات

[...]

آن کز می خواجگی است سرمست

بر وی نزنند عاقلان دست

بی‌آنکه کسی فکند او را

از پایهٔ خود فروفتد پست

مرغی که تواش همای خوانی

[...]

نه همت من به پایه راضی است

نه پایه سزای همتم هست

یارب چو ز همت و ز پایه

نگشاید کار و نگذرد دست

یا پایه چو همتم برافراز

[...]

گیرم که دل درست ما نیست

آخر نام درست ما هست

خاقانی را اگر سفیهی

هنگام جدل زبان فروبست

این هم ز عجایب خواص است

[...]

تا در نفسم عنایتی هست

فتراک تو کی گذارم از دست

جبریل رسید طوق در دست

کز بهر تو آسمان کمر بست

پرسیدنِ هر که در جهان هست

کز فاقهٔ روزگار چون رست

هرچ آن نظری در او توان بست

پوشیده خزینه‌ای در آن هست

در سلسلهٔ فلک مزن دست

کاین سلسله را هم آخری هست

اما نتوان نهفت آن جست

کاین دانه در آب و خاک چون رست

پروانهٔ دل چراغ بر دست

من بلبل باغ و باغ سرمست

تا دَه‌دَهی‌ِ غرایبت هست

دَه‌پنج زنی رها کن از دست

این نسخه چو دل نهاد بر دست

در پهلوی من چو سایه بنشست

در گفتن قصه‌ای چنین چست

اندیشهٔ نظم را مکن سست

چون سایه شده به پیش من پست

تعریض مرا گرفته در دست

گر ساز کنم قصایدی چست

او باز کند قلایدی سست

زخمی چو چراغ می‌خورم چست

وز خنده چو شمع می‌شوم سست

یوسف که ز ماه عقد می‌بست

از حقد برادران نمی‌رست