بی‌طلعت او طرب نمی‌کرد

می جز به جمال او نمی‌خورد

چون قاصد شد پیام او برد

شد شیشهٔ مهر در میان خرد

پرسید یکی که‌ای جوانمرد

کز دور زنی چو چرخ ناورد‌

زان‌گونه که بود پای بفشرد

سیل آمد و رخت بخت را برد

شمشیر کشید نوفل گرد

می‌کرد به حمله کوه را خرد

جز خسته نبود هر که جان برد

وان نیز که خسته بود می‌مرد

این شیفته‌رایِ ناجوانمرد

بی‌عاقبت است و رایگان‌گرد

او ماند و یکی دو آهوی خرد

صیاد برفت و بارگی برد

کای آنکه ترا ز من جدا کرد

مأخوذ مباد جز بدین درد

خندیدن قرص آن گل زرد

آفاق به رنگ سرخ گل کرد

چون نور چراغ آسمان‌گرد

از پردهٔ صبح سر به در کرد

اندک‌تر از آنچه بود غم خوَرد

کم مایه از آنچه کرد کم کرد

از پنجهٔ مرگ جان کسی برد

کاو پیش ز مرگ خویشتن مُرد

ترسم که ز من برآید این گرد

در جملهٔ بوستان رسد درد

آن مرد کزین حصار جان بُرد

آن مُرد در این نه این در آن مُرد

تو در غم جان من به صد درد

من گرد جهان گرفته ناورد

شه ماند شگفت کان جوانمرد

چون بود کزان سگان نیازرد

تو نیز گر آن کنی که او کرد

خوناب جهان نبایدت خورد

چون فرد روان ستارهٔ فرد

بر فرق جنوب جلوه می‌کرد

عشق تو شکسته بودش از درد

مرگ پدرش شکسته‌تر کرد