آن می که به دوست ره نماید

آخر به کدام دین حرام است

گفتیم بسی ز عشق و گفتند

این قصّه هنوز ناتمام است

حقا که بجز یکی نبیند

چشمی که به نور غیب بیناست

ماییم و دلی خراب و آن نیز

یک روز به اختیار ما نیست

خود بینی و خویشتن پرستی

رسمی است که در دیار ما نیست

اطفال نبات را به عادت

او دایهٔ عاریه رضاعت

وارسته ز تنگنای کثرت

پویا شده سوی راه وحدت

چون میر صفی به ملک باقی

از دار فنا نمود رحلت

آسود خود از وصول و ما را

فرسود به ابتلای هجرت

بگذشت و گذاشت دوستان را

[...]

ای یافته، سر خط شهادت

جان کرده فدا به راه امت

جوید پی منصب شفاعت

از ما همه محضر شهادت

تفصیل زمانه و ثباتش

دیباچه و ختم این کتاب است

آن پردگی حجاب قدرت

یکدانه دُر محیط عصمت

در آرزوی تو هر دقیقه

چون سال گذشته فی الحقیقة

گویند مرا چو زاد مادر

پستان به دهن گرفتن آموخت

شبها بر گاهواره من

بیدار نشست و خفتن آموخت

دستم بگرفت و پا بپا برد

[...]