گفتم بزنم بر آتش آبی

وین آتش دل نه جای آب است

شک نیست که بر ممر سیلاب

چندان که بنا کنی خراب است

هر کاو نکند به صورتت میل

در صورت آدمی دواب است

دانی که من از تو برنگردم

چندان که خطا کنی صواب است

گر چه تو غنی و ما فقیریم

دلداری دوستان ثواب است

بستان و بده بگوی و بشنو

شبهای چنین نه وقت خواب است

شمعی به میان ما برافروز

یا شمع مکن که ماهتاب است

دیوانه به حال خویش بگذار

کاین مستی ما نه از شراب است

دریاب دمی که می‌توانی

بشتاب که عمر در شتاب است

ابنای زمان مثال گندم

وین دور فلک چو آسیاب است

ای تشنه به خیره چند پویی

کاین ره که تو می‌روی سراب است

دارد ز جمال تو خجالت

خورشید که مظهر جمالست

بیرون نپرد ز دام مویت

مرغ دل او که بسته بال است

ای سدره ستون بارگاهت

کونین غبار خاک راهت

کردی نه و هفت و چار را ترک

آن روز که فقر شد هلاکت

نه چرخ هزار دانه گردان

[...]

سلطان رسل سراج ملت

هادی سبل شفیع امت

از سرو روان عصای پیری

شد پیر کمال بایدش ساخت

چون واو شش است اوحد ذات

چون شش جهت از میانه برخاست

در البسه رانده ام سخن را

شسته همه جامه کهن را

(گازر که بکار خود تمامست)

(بهتر زنسیج باف خامست)

بهر شب خود چراغ می جت

وز لاله رخان سراغ می جست

ورتو به شمار آن بری دست

باشد سه هزار و هشتصد و شصت