در البسه رانده ام سخن را

شسته همه جامه کهن را

(گازر که بکار خود تمامست)

(بهتر زنسیج باف خامست)

ورتو به شمار آن بری دست

باشد سه هزار و هشتصد و شصت

آنم که به عمر خویش هرگز

خالی نشدم ز آرزویت

گر گرد همه جهان بگردی

ساکن نشوم ز جستجویت

آن را که رفیق بود دولت

داد زر و سیم و اسب خلعت

از قوت بازوی بلاغت

دست همه تافت در فصاحت

وانگاه ز حضرت رسالت

بر سر نهش افسر شفاعت

سر موزه ی قاز را چه حاجت

کاجیده کنند در ضیافت

ای منکر حضرت رسالت

سبحان اله زهی سفاهت

انکار کسی که شق کند ماه

از چیست؟ ز غایت شقاوت

برگشته کسی ز دین احمد

[...]

هجوی‌ست که همچو طوق لعنت

در گردن توست تا قیامت

در سلسله شک رز خست

نگذاشت مگس فروغ عصمت

رخساره چنین و در مهارت

هستند ز قدرت حق آیت

یاران از من کشند محنت

شرمنده شدم از این جماعت

سهل است، ولی به عرشِ رفعت

نتوان چو تو یافت، اوج عزت

حرفی ز ثنای شیخ ملّت

برهان طریقت و شریعت

ابراهیم دوم به همّت

دریوزه گر، ادهمش ز فطرت

شهر دل و شهریار حکمت

اورنگ نشین اوج رفعت

بر ما چو وجود نیست ما را

چندان غم و رنج بی کران چیست

چون هست یقین که نیست جز تو

آوازهٔ این همه گمان چیست

بیگانه شدم ز هر دو عالم

وآگه نه که آشنایِ من کیست