همراه قوافل ثنایت

از شوق و نیاز بی‌نهایت

چو سایه فتاد در قفایت

تا سرمه خرد زخاک پایت

لیلی چو شنید این حکایت

گفتا به کرشمه عنایت

لیلی چو شنید این حکایت

کردش غم جان به دل سرایت

حرفی دو به خامه عنایت

بنویس به میر آن ولایت

کز مقصد خویشتن حکایت

گویند به پرده کنایت

سویم که شده ست رهنمایت

جان باد فدای خاک پایت

گفت ای دل و جان من فدایت

روشن بصرم به خاک پایت

والی به سران آن ولایت

شد نکته گزار ازین حکایت

در طی صحیفه عنایت

خواهیم ز میر آن ولایت

سیاح حدود این ولایت

نظام عقود این حکایت

یارب که به سابق عنایت

وز لاحق فضل بی نهایت

گوهر کش سلک این حکایت

در قصه چنین کند روایت

بگذار به حرمت وفایت

تا روی نهم به خاک پایت

می رفت به جان ره وفایت

نگرفته کسی دگر به جایت

جُستند چو از سر عنایت

از منطق عاشقان حکایت

حرفی نتوان زدن سزایت

ای جان مقدسان فدایت

خود لنگ و بکف دهم عصایت؛

خود عور و، ببر کنم قبایت!

برخیزم و سرنهم بپایت

بنشینم و جان کنم فدایت

برخیزم و سرنهم بپایت

بنشینم و جان کنم فدایت