آید چو به مدح شاه جم جاه

گوید لب غیب بارک‌الله

یک بار تقربا الی‌الله

ده بیت به سمع حضرت شاه

وان گه به دوازده شهنشاه

کز بعد همند حجت‌الله

القصه به سوی مولوی شاه

می‌کرد نظر ز روی اکراه

آنجا که فلک ز دست خرگاه

با قدر تو هست سالها راه

یک رشحه ز کلک لطف تو بس

در هندسهٔ ترقی جاه

جزمی‌ست کز و الف شود الف

[...]

لیکن بدر است دایم این ماه

از همت نور اختر شاه

می‌خواست بدین طلسم جانکاه

سازد علمت ز شعله آه

بردارد نعره اناالله

گردد ملکوت و ملک گمراه

در مزبله کرمکی سحرگاه

در سینه فکند غلغل آه

زان قوم اگر گدا اگر شاه

خواهند دوای قوّت باه

بنموده به چشم مرد آگاه

چون دسته ی تیغ خویش، آن ماه

کی رحم کند بخاطرش راه

پروای فلک ندارد آن ماه

کز عشوه ی نو خطان چون ماه

از راه مرو میفت در چاه

نتوان به شب فراق آن ماه

خالی بودن ز اشک و از آه

بحث از منطق چو گشت کوتاه

افتاد به باغ حکمتم راه

آن خسرو آفتاب خرگاه

شب کرد دراز و روز کوتاه

وامانده چو نقش پای در راه

خاکستر آتش گذرگاه

دل گر شود از خیالت آگاه

عقلت نبرد به خلوتش راه

غافل منشین درین گذرگاه

غفلت چاه است و آگهی راه

خود شیفته و، فزایمت جاه

خود گم شده و نمایمت راه