در جستن نور چشمهٔ ماه

چون چشمه بمانده چشم بر راه

چون سوی وطن‌گه آمد از راه

بودش طمع وصال آن ماه

تا همسر تو نگردد آن ماه

از وی نکنم کمند کوتاه

بُرَم سر آن عروس چون ماه

در پیش سگ افکنم در این راه

سیارهٔ شب چو بر سر چاه

یوسف رویی خرید چون ماه

مجرم‌تر از آن شدم دراین راه

کازاد شوم ز بند و از چاه

از مشتریان برج آن ماه

صد زهره نشست گرد خرگاه

این گفت و گذشت از آن گذرگاه

چون رابعه رفت راه و بی‌راه

از شیر و گوزن و گرگ و روباه

لشگرگاهی کشیده بر راه

فرمود به سگ‌دلانِ درگاه

تا پیش سگان برندش از راه

سگبان چو از این سخن شد آگاه

آمد بر شاه و گفت که‌ای شاه

گفتی ز کمان گروههٔ شاه

یک مهره فتاد بر سر ماه

تابان دم گرگ در سحرگاه

چون یوسف چاهی از بن چاه

دی بر گذر فلان وطن‌گاه

دیدم صنمی نشسته چون ماه

گر هستی از آن مسافر آگاه

ما را خبری بده در این راه

خواندم دو سه بیت پیش آن ماه

زانسان که برآمد از دلش آه

بر خرگه من گذر کن از راه

وز دور به من نمود خرگاه

از رنج دل تو هستم آگاه

هم چاره شکیب شد در این راه

پرسید ز خاصگان خود شاه

کاین شخص چه می‌کند در این راه؟

حاجب سوی زاهد آمد از راه

تا آوردش به خدمت شاه