ای از بر سدره شاهراهت

وی قبه ی عرش تکیه گاهت

ای طاق نهم رواق بالا

بشکسته ز گوشه ی کلاهت

هم عقل، دویده در رکابت

[...]

ای بر سر سدره گشته راهت

وی منظر عرش پایگاهت

رفرف که شده رفیق راهت

برده به سریر سدره گاهت

با رفعت و قدر باد جاهت

با فتح و ظفر سریر و گاهت

این بود بلندی کلاهت؟

شمشیر کشیدن سپاهت؟

روزی که از این قرارگاهت

تدبیر بود به عزم راهت

ای مشک خطا خط سیاهت

خورشید درم خرید ماهت

هرگز به خطا خطی نیفتاد

سر سبزتر از خط سیاهت

در عالم حسن پادشاهی

[...]

ای خوانده بُتانِ حسن، شاهت

وز قلب شکستگان سپاهت

دودیست بر آتش جهانسوز

آن سبزه خط که شد سیاهت

شد در زِنَخَت هزار جان غرق

[...]

از خاستن شب سیاهت

میمون شده خواب صبحگاهت

برتر ز سپهر تکیه گاهت

خشت مه و مهر فرش راهت

چون آه کشم نظر به راهت

گوید که برای کیست آهت