محجوبهٔ بیت زندگانی

شه بیت قصیدهٔ جوانی

یاران به حساب علم خوانی

ایشان به حساب مهربانی

می‌کند بدان امید جانی

می‌کوفت سری بر آستانی

قند است لب تو گر توانی

از وی قدری به من رسانی

می‌خواند نشید مهربانی

بر شوق ستارهٔ یمانی

کز غایت عشق دلستانی

شد شیفته نازنین جوانی

سرگشته پدر ز مهربانی

برجست به شفقتی که دانی

جانی و عزیز‌تر ز جانی

در خانه بمان که خان و مانی

خواهم که همیشه زنده مانی

خود بی‌تو مباد زندگانی

زد قهقهه مور بیکرانی

کای کبک، تو این چنین ندانی

می‌زیست به رنج و ناتوانی

می‌مرد کدام زندگانی

رشک رخ ماه آسمانی

رنج دل سرو بوستانی

با این‌همه ناز و دلستانی

خون شد جگرش ز مهربانی

یابد ز نسیم گلستانی

از یار غریب خود نشانی

نالید و بناله در نهانی

می‌گفت ز روی مهربانی

زان سرو بنان بوستانی

می‌دید در او یکی نهانی

در ره ز بنی‌اسد جوانی

دیدش چو شکفته گلستانی

کاین تازه بهار بوستانی

دارد عَرَضی ز ناتوانی

آن باد که این دهل‌زبانی

باشد تهی از تهی‌میانی

نوفل به سرش ز مهربانی

می‌کرد چو ابر دُرفشانی