چون دید عیان جمال محبوب

از حد مکان به لامکان شد

قصه چه کنم وجود پاکش

زین مرتبه برگذشت و آن شد

خون جگرم ز راه دیده

ای دوست ببین که چون روان شد

کین آتش عشق بی محابا

در جان شکسته‌ام عیان شد

هر دل که مقیم لامکان شد

در عالم امر قهرمان شد

فارغ ز قبول کفر و دین گشت

بیرون زحدود جسم و جان شد

او نیست ولی به حکم وحدت

[...]

آن دوست که بود خصم جان شد

آن صبر که داشتم نهان شد

ما خود به حصور مرده بودیم

خاصه که فراق در میان شد

افسوس که شادیی ندیدم

[...]

خورشید جمال ما عیان شد

زان، ظلمت شرک و شک نهان شد

انوار تجلیات حسنش

بر ذره فتاد و ذره جان شد

بر جسم رمیم چون نظر کرد

[...]

عمرم همه صرف گلرخان شد

من پیر شدم، هوس جوان شد

ایام بهار این گلستان

از سستی طالعم خزان شد

خان احمدبیک چون به جنت

از لطف خدای انس و جان شد

در تاریخش بگفت هاتف

خان احمد جانب جنان شد

در نیکوئی آفت جهان شد

نیکوتر از این نمی توان شد

آن عارض چون هلال شد بدر

آن قدر چو نارون روان شد

هم فتنهٔ خاص گشت و هم عام

[...]

آوخ که بهار ما خزان شد

آن روی چو گُل ز ما نهان شد

خوناب جگر ز فُرقت تو

از چشمۀ چشم ما روان شد

بلبل‌صفت از فراق رویت

[...]

گر از ستم سپهرکین توز

یک چند بهار ما خزان شد

وز کید مصاحب بدآموز

چوپان بر گله سر گران شد

روزی دو سه‌، آتش جهانسوز

[...]