شد فصل بهار و گُل صلا داد

بر چهرۀ خوب خود صفا داد

باد سحری ز آشنایی

پیغام وفا به آشنا داد

بلبل ز فراق چند ماهه

باز آمد و شرح ماجرا داد

آوخ که بهار ما خزان شد

آن روی چو گُل ز ما نهان شد

خوناب جگر ز فُرقت تو

از چشمۀ چشم ما روان شد

بلبل‌صفت از فراق رویت

در باغ نصیب ما فَغان شد

گرییم ز درد اشتیاقت

سوزیم در آتش فراقت

جفت المیم و یار اندوه

بینیم ز دوستان چو طاقت

گوییم ز روی درد و حسرت

آییم چو بی تو در وِثاقت

از ما چه خلاف دیده بودی

کاین گونه مفارقت نمودی

سر رشتهٔ اتحاد ما را

رفتی و ز دست ما ربودی

جای تو به روی چشم ما بود

در خاک سیه چرا غنودی