خود را زین وزن اگر رهاند

پیدا باشد کزو چه ماند

وان حرف وفا بدو رساند

تا حال اسیر خود بداند

دامن ز غبار ره برافشاند

اشتر به کنار چشمه خواباند

آن سوی قبیله بارگی راند

وین با دد و دام خود به جا ماند

گرد از سر و روی او بیفشاند

وز پهلو و پشت او مگس راند

از همتگی تو گر بماند

در پیروی تو رخش راند

شیری نه که تن بپروراند

شیری که غذا به جان رساند

حال تو در آن میان نداند

وز کف به تو راحتی رساند

افسانه پوست چون فرو خواند

از پوست برون چنین سخن راند

عشقم کشتی به موج خون راند

معشوقی و عاشقی برون ماند

گفتا به سرای قربتم خواند

بر صدر سریر قرب بنشاند

گفتا منم آن و رو بگرداند

می راند ز دیده اشک و می خواند

وانگاه که رخش نظم راند

میدان ز سخنوران ستاند

نه پای که رخش عزم راند

خود را به سجود شه رساند

ناگاه شهم به سوی خود خواند

وز درج عقیق گوهر افشاند

کیری که اگر سری فشاند

بر سقف فلک خلل رساند

آن باد که قدر ما نداند

ما را به بهای جان ستاند

خورشید که شرح هجر من خواند

ایام مرا ورق چو گرداند

تا ساعتی از خودی رهاند

یکدم ما را ز ما ستاند

اندیشه چو سر به خط رساند

جز باز پس آمدن نداند