کاندیشه چو سر به خط رسانَد

جز باز پس آمدن نداند

گر مایه زمین بدو رساند

بخشیدن صورتش چه داند

گوینده ز نظم او پر افشاند

تا این غایت نگفته زان ماند

زین سو ظفر‌ش جهان ستاند

زان سو کرمش جهان فشاند

تیرش چو برات مرگ راند

کس نامهٔ زندگی نخواند

گوهر به کلاه کان برافشاند

وز گوهر کان شه سخن راند

بازم چو به نظم قصه راند

قصه چه کنم که قصه خواند

گفتم مگر آن صحیفه خواند

کز محنت لیلی‌ش رهاند

هرکس به هوای دل تکی راند

وز بهر گریختن تکی ماند

زلفش به کمند پیش می‌خواند

مژگانش به دور باش می‌راند

مرکب به دیار خویشتن راند

بنشست و غبار خویش بنشاند

بوری به هزار زور می‌راند

بیتی به هزار درد می‌خواند

هر باد که بوی او رساند

صد بیت و غزل بدو بخواند

آنگاه ورا به پیش خود خواند

با خویشتنش به سفره بنشاند

از هر نمطی که قصه می‌خواند

جز در لیلی سخن نمی‌راند

هرکس فرسی به جنگ می‌راند

او جمله دعای صلح می‌خواند

هرسو که طواف زد سر افشاند

هرجا که رسید جوی خون راند

کانروز که نوفل آن سپه راند

بیننده بدو شگفت درماند

چون او ورقی چنین فروخواند

نوفل به جواب او فرو ماند

چون می‌ندهی دل تو داند

از تو به ستم که می‌ستاند؟