آن مرغ که بود زیرکش نام

افتاده به هر دو پای در دام

در دام بلا فتاد ز آغاز

تا خود به کجا رسد سرانجام!

آیا تو کجا و ما کجاییم

[...]

ز آنجا چو پرید بر نهم بام

و آزاد شد از شکنج نه دام

یک دانهٔ نار پخته، در کام

بهتر ز هزار آبی خام

خضرا زپی آن نهادمت نام

کت عمر ابد بود سرانجام

مرغی که تپد به حلقهٔ دام

اندر خفه جان دهد سرانجام

در حمله مشو مبارز خام

هنجار ببین و پیش نه گام

آوازه چو گشت در جهان عام

صرفه نکند کسی به دشنام

اندر پی آن ترانه زد گام

افگنده ز اشک، باده در جام

لیکن چکنم، که نفس خود کام

از حیله و دم نمی‌شود رام

شخصی که، ز نفس نا سرانجام

ما را به قبیله کرد بد نام

قاصد طلبید و داد پیغام

سوی پدر بت گل اندام:

آفت ز جهان چو گشت گم نام،

غوغا، ز دو سوی، گیرد آرام

در کیو دگر همی‌زند گام

با یار دگر همی‌کشد جام

آن کز پی صید تو زند گام

خود را فگند به حلقهٔ دام

پرداخته دل ز صبر و آرام

گشتی همه شب چو ماه بر بام

اندیشه نکرد از آن دد و دام

در خوابگهٔ رفیق زد گام

آسود، دو مرغ در یکی دام

وامیخت دو باده در یکی جام

از عشرت آن دو مست بی‌جام

در رقص در آمده دد و دام

گویند که تا کی از در و بام

گه نامه دهی و گاه پیغام

بس وعده که داد بخت گم نام

کت از می وصل خوش کنم کام