هر یک به صلابتِ گرازی

برده سر اشتری به گازی

مجنون ز سر نظاره سازی

می‌کرد به چرخ حقه‌بازی

دانست کزان خیال بازی

کارش نرسد به چاره سازی

آمد بر آن سوار تازی

بگشاد زبان به دلنواز‌ی

از بس که نمود نوحه‌سازی

بخشود دلم بران نیازی

چونی و چگونه‌ای چه سازی؟

من با تو تو با که عشق بازی؟

آن کن که به رفق و دلنوازی

آزادان را به بنده سازی

سوسن ز سر زبان‌درازی

شد در سر تیغ و تیغ‌بازی

با من به زبان فریب سازی

با او به مراد عشق بازی

گر آب شوی به جان نوازی

با آتش من شبی نسازی

بگذار که از سر نیازی

در قبلهٔ تو کنم نمازی

می‌داد دلش ز دلنوازی

کان به که در این بلا بسازی

گاهیم به لطف می نوازی

گاهیم به قهر می‌گدازی

در معرض قهر و لطف تو من

زان می‌سوزم که می‌نسازی

چون چنگ دو تا شدم به عشقت

[...]

ای عهد تو جمله نانمازی

مهر تو چو صبر من مجازی

در پای هزار محنت افکند

عشق تو مرا، بدست بازی

از زلف تو وام گرد گوئی

[...]

نی کار کسی ست عشقبازی

کو دل ننهد به جانگدازی

عشقی که نه جان دهند در وی

بازی باشد، نه عشقبازی

می آیی و می چکد ز تو ناز

[...]

جرمم منگر، که چاره‌سازی

طاعت مطلب، که بی نیازی

از راه کرم، به رسم تازی

بنشست به میهمان نوازی

مسکین پدرش به چاره سازی

چون شمع به خویشتن گدازی

روزی ز زبان راست بازی

در گوش پدر رسید رازی

یاران به نشاط و عیش سازی

او با دل خود به عشق بازی