زین غصه به جان رسید کارم

معذورم اگر فغان برآرم

از عشق رخت چنان نزارم

کز هستی خود خبر ندارم

ای راه بر دیار یارم

وی محرم صورت نگارم

الطاف تو کرد شرمسارم

شکر کرم تو چون گزارم

بسیار کشیدی انتظارم

تا با تو به وصل سر درآرم

هر که او دیده چهره یارم

می کد رحم بر دل زارم

گر بگدازی گناهکارم

ور بنوازی امیدوارم

بخت ار دهد اختیار کارم

از جمله تو باشی اختیارم

برخیز و بیا که بی قرارم

وز کرده خویش شرمسارم

آن خس که به دیده خست خارم

چون دیده خود بدو سپارم

آن گفت که صبر نیست کارم

این گفت جز این دوا ندارم

کام دل خویش ازو برآرم

بازش به فدای او گذارم

من بسته دام زلف یارم

زنجیری جعد مشکبارم

جز مردم دیده کس ندارم

کز دل با او دمی برآرم

گفتا به نسب بزرگوارم

چون تو نسب بزرگ دارم

هر چیز طلب کنی بیارم

در پای تو ریزم آنچه دارم

اینجا نه هوای کعبه دارم

نی نیت آنکه حج گزارم

گفتی که به بوسه دل ندارم

وز فکر کنار برکنارم

آبی آری به روی کارم

از قصه چشم اشکبارم

افکن نظری دگر به کارم

کامروز همان امید دارم