درمانده ام به دست غم بی شمار خویش

آن فرصتم کجاست غم دیگران خورم؟

تا سیر می توان شدن از جان خویشتن

صائب چه لازم است غم آب و نان خورم؟

جانم فدای اوست، بر فیض امانت است

روزی رخش بینم و تسلیم وی کنم

روزی بود به فیض بگوید امام عصر

خوش باش من به عفو گناهت ضمان شدم

اخلاص فیض هست ز حافظ زیادتر

حقا بدین گواست خداوند داورم‏

فیضا تو را هوای نثار دلست و جان

در این خیالم ار بدهد عمر مهلتم‏

جانم فدای اوست، بر فیض امانت است

روزی رخش بینم و تسلیم وی کنم

روزی بود به فیض بگوید امام عصر

خوش باش من به عفو گناهت ضمان شدم

اخلاص فیض هست ز حافظ زیادتر

حقا بدین گواست خداوند داورم‏

فیضا تو را هوای نثار دلست و جان

در این خیالم ار بدهد عمر مهلتم‏

دل را زفیض منقبتت وارهان زغم

یا مرتضی علی ولی صاحب کرم

در نامهٔ عمل به غلام و مخالفت

جرم و ثواب گشته کم و بیش و بیش و کم

برهم زند ز جوش طپش بال اهتزاز

[...]

برخیز سوی عالم بالا برون رویم

از خود به یاد آن قد رعنا برون رویم

مطرب رهی بسنج که از جا برون رویم

تا دست دل گرفته ز دنیا برون روبم

این خاکمال، قطرهٔ ما را سزا نبود

[...]

دانی که چیست بار ترازوی این دو دم

این پله اش حدیث حدوث است آن قدم

آباد باد ملک عدم زان که در وجود

آمد جهان و هر چه در او هست از عدم

با آن که پی به پی ز پی عمر می روم

[...]

لا تظلمن اذا ما کنت مقتدرا

فالظلم مقدره تفضی إلی الندم

تنام عیناک و المظلوم منتبه

یدعو علیک و عین الله لم تنم

ای خون فشرده در دل یاقوتت از رقم

تیر فلک چو قوس ز رشک شده است خم

این بارهاست کز پی یک نامه سیاه

آدم روانه گشت، نه لا بود و نه نعم

چون تو سوار شاهی و بیمی زمات نیست

[...]

باز این دلِ شکسته خیال وصال کرد

چیزی خیال کرد که نتوان خیال کرد

آن چنان از مرض عشق تو بگداخت تنم

که مرا هرکه ببیند نشناسد که منم

از هیچ کس بجز دو زبانی ندیده‌ام

خلق زمانه را همه گویی زبان یکی است

دور و دراز شد سفر بی خودی مرا

گویا به بوی زلف تو از هوش رفته‌ام

ز اسرار خویش آگهی اسرار را دهم

چون با خود آیم و سفر از خویشتن کنم

بادی ز کوی دلبر شیرین شمایلم

آمد شکفت از نفسش غنچهٔ دلم

خورشید از مشارق غیبی طلوع کرد

خوش جا گرفت آینه سان در مقابلم

زنجیر زلف اوست وگر نه بدان صفت

[...]

چون چتر سنجری رخ بختم سیاه باد

با فقر اگر بود هوس مُلک سنجرم