بستم چو زی گشاده رواق ملک کمر

شد آسمانم ابرش و خورشید زین زر

گردون به هدیه اخترم افشاند بر کلاه

دریا به رشوه گوهرم آویخت بر کمر

بر کف من نهاده شد از ماه نو حسام

[...]

تو کعبه معانی و او قبله صور

تو قلب آفرینش و او قالب ظفر

تو مدرک الحقایق و او کامل النظر

تو فتح باب خیری و او سد راه شر

ای آن که بر مزار غریبان کنی گذار

آهسته پای نه که بود چشم و روی و سر

آهسته پای نه که به هر جا کنی گذار

بر پیکر لطیف عزیزی بود گذر

این خفته زیر خاک که خوارش نمود مرگ

[...]

خندیدنش چو خنده شیر است در نظر

خندد ولی بگرید از آن خنده شیر نر

درد ز خنده زهره شیران پیل بر

ایدل نماز خنده شیر‌افکنش حذر

از مهر شاه سینه آن بندگان حر

همچون صدف بفلزم جانست پر زدر

چون هسنشان زکوی خرابات آبخور

خمخانه را کشند و نه چون خم شوند پر

بگرفتم و کشیدم چون جام را بسر

آتش گرفت جانم از آن باده سر بسر

فارغ شدم ز دغدغه خیر و خوف شر

ز آثار من نماند بجز صورتی اثر

دوشم که بود خاطر از آن موی مشک فر

مجنون صفت بوادی اندوه در بدر

ناگه بجان فتاد مرا آتشی دگر

یکباره زد بهستی موهوم من شرر

دارم ز دست چرخ همی شام تا سحر

جاری به گونه چشمه خونی ز چشم تر

پیچیده ام به دامن، ز اندوه فکر پای

بنهاده ام به زانو، ز انبوه فکر سر

در برّ فکرتم به شب و روز پی سپار

[...]

آه از دمی که دختر زهرا به چشم تر

در مجلس یزید، کشید آه از جگر

افکند سر به زیر در آن بزم، از حیا

می کرد زیر چشم، به هر جا نبی نظر

ناگه سر برادر خود را در آن میان

[...]

یارب! به سوز سینهٔ طفلان بیپدر

یارب! به اشک چشم اسیران خون جگر

هر دم خدنک آفت صیاد روزگار

شیر ارژینی ز بیشه شیران کند شکار

این بختی مهیب چو شد مست وروم گرفت

اندر کف کسی نگذارددگر مهار

مغرور کیف عشرت جام جهان مشو

[...]

نخلی که دست صانع کل کشت داد بر

خاک سیه ز لاله و گل گشت کان زر

شد پست پیش سرو چمن سرو کاشمر

گلبن نهاد افسر پرویز گل به سر

گل را بماء قبطی ممزوج کرد طین

زد چون شبان سرخ سر از طور شاخسار

ز آئینه من از می چون آفتاب زنگ

ای آفتابت آینه ماه میگسار

افکن بجام خسروی ایماه میفروش

غم دیو و تو تهمتن و بط گرز گاو سار

بهمن تو باش نار کف زر دهشت را

در جام جم بسوز برسم سفندیار

چون لاله بهار دو روی پیاله کن

ای گونه ات معاینه چون لاله بهار

جا بر هلال توسن خورشید می کنیم

از می شویم توسن خورشید را سوار

از منبری که بی دم منصور دار به

با این ترانه تازه تر از منبرست دار

ساری بخاکساری و قمری بپای بوس

در رقص و در ترنم از صعوه تا هزار