گرچه غریق بحر مضایق چو لنگرم

آخر دلی وسیع چو بحری ست در برم

چون بحر اگر چه نیست به جز باد در کفم

از گوهر نسفته چو دریا توانگرم

من صافی اندرون و حریفان دور ما

[...]

در آفتاب حادثه بگداخت پیکرم

ای آفتاب ملک فکن سایه بر سرم

در آفتاب حادثه بگداخت پیکرم

ای آفتاب ملک فکن سایه بر سرم

جانا ز دست عشق تو فرسوده خاطرم

گر دورم از نظر به دل و جانت حاضرم

منظور من تویی به جهان ای جهان جان

وز دیده بر جمال تو ای دوست ناظرم

چون من کسی ندید خریدار در جهان

[...]

تا روی همچو ماه تو رفت از برابرم

جانا به جان تو که نه خوابست و نه خورم

نه صبر آنکه بی تو نشینم به خلوتی

نه بخت آنکه من ز وصال تو برخورم

دل را ربودی از من مسکین مبتلا

[...]

جوزا سَحَر نهادْ حمایل برابرم

یعنی غلامِ شاهم و سوگند می‌خورم

ساقی بیا که از مددِ بختِ کارساز

کامی که خواستم ز خدا شد مُیَسَّرَم

جامی بده که باز به شادیِّ رویِ شاه

[...]

ترجیح شعر اطعمه بر البسه نهند

مشتی حریص کسنه کاسه کجا برم

(از خرقه هیچ زحمت و علت کسی ندید)

(اکثر فسادها همه از لقمه بنگرم)

ابروی تو به صورت ظاهر چو بنگرم

ماه بلند مرتبه را یاد ناورم

زین دام تن گهی که چو شهباز برپرم

بالی بهم زنم ز سماوات بگذرم

نهصد هزار دوره عظمی ورای عرش

طیران کنم که جز برخ دوست ننگرم

هر لحظه بحسن دگر صدهزار بار

[...]

ساز خروش کرده دل ناز پرورم

آماده وداع توام خاک برسرم

زان پیش کز وداع تو جانم رود برون

مرگ آمده است و تنگ گرفتست در برم

نقش هلاک من زده دست اجل بر آب

[...]

چون چتر سنجری رخ بختم سیاه باد

با فقر اگر بود هوس ملک سنجرم

تا یافت جان من خبر از ذوق نیم شب

صد ملک نیمروز به یک جو نمی خرم

شاها زمانه خاک ستم ریخت بر سرم

وز باده نشاط تهی کرد ساغرم

از هر چه جز مصیبت و اندوه مفلسم

وز هر چه جز فراغت و عشرت توانگرم

درهای خلد را چو ببندند مومنم

[...]

جوزا سحر نهاد حمایل برابرم

گو شیعه امامم و سوگند می‏خورم‏

عصر ظهور حضرت او خواهم از خدا

پیرانه سر هوای جوانیست بر سرم

مولا من به عرش رسم گر ز روی فضل

[...]

جوزا سحر نهاد حمایل برابرم

گو شیعه امامم و سوگند می‏خورم‏

عصر ظهور حضرت او خواهم از خدا

پیرانه سر هوای جوانیست بر سرم

مولا من به عرش رسم گر ز روی فضل

[...]

بگرفت دامن شه دین بانوی حرم

فریاد برکشید که ای شاه محترم

افروخت تا ز باده عذار سمن برم

حسنش می دو آتشه ریزد به ساغرم

چشمم ز فیض آتش دل گشت گریه خیز

دریا به جوش آمده از تاب گوهرم

از دستبرد جرأت من غافل است خصم

[...]

محو دلم مپرس ز تحقیق عنصرم

آیینه خنده است دماغ تحیرم

آن ناله‌ام‌ که با همه پرواز نارسا

تا دل توان رسید ز نقب تاثرم

پستی درین محیط‌ گهر کرد قطره را

[...]

هیهات تا که از نظرم رفت دلبرم

من خاک ره به سر چه‌کنم خاک بر سرم

پوشید چشم از دو جهان ‌گرد رفتنش

آیینه نقش پاست به هر سو که بنگرم

بیمار یأس بر که برد شکوهٔ الم

[...]

وان عندلیب رفته، گرامی برادرم

کز دوریش، بخاک ره او برابرم!

سلطان ملک فقرم و عشق است لشکرم

ترک دو کون تاجم و کونین کشورم

هم غرق بحر نیستیم ساخت عشق و هم

در حفظ فلک هستی کونین لنگرم

آلایشی بظاهرم ارهست باک نیست

[...]