بیند چگونه غیر تو بیننده خدا

خواهد ترا نمود نماینده خدا

نام جدایی ات ز خدا چون برد کسی؟

نور تو گشت صنع فروزنده خدا

چشم دلی که نوبر بینش نکرده است

[...]

فردوس را نمونه ساغر دهد به ما

آن ساقیی که باده ز کوثر دهد به ما

آزادگان چو سرو به دست تهی خوشند

بهر چه آن بهار کرم،زر دهد به ما؟

ما را ز اهتمام توکل پسند نیست

[...]

دوران چگونه با تو کند هم پیاله ام؟

بلبل نخورده از قدح گل، شراب را

ماییم و دیدن گل روی تو ساقیا

دلبستگی به سنبل موی تو ساقیا

از آب حسن، موج به خورشید می زند

جامی که خاک خورده ز کوی تو ساقیا

بی استخاره خرد و بی صلاح هوش

[...]

باران سنگ فتنه اگر دیرتررسد

از خود چو لاله رخنه برآرد ایاغ ما

نخل از چه ره بلند شود، گل کجا دمد

چون باغ کاغذین، دو وجب نیست باغ ما

غارتگر حیا نکنی جام باده را

نکهت فزون بود گل کم آب داده را

ابری ندیده ام که نبیند به چشم کم

این قطره های اشک ز باران زیاده را

در خوان عیش نیست به از باده شربتی

[...]

ساقی پیاله داد به چنگ هوس مرا

مطرب چو نی نواخت به تار نفس را

در کاروان شوق ز تنهاروان شدم

از راه برد بس که فغان جرس مرا

لب بسته ام ز شکوه بیداد روزگار

[...]

از بس که دید رو، ز لب می پرست ما

ساغر برون نرفت چو نرگس ز دست ما

چون گل، حریف بستن دستار نیستیم

دستار بسته ای مگر افتد به دست ما

ما را چونی به بند تن خویش بسته اند

[...]

مشت خسم، ولی چو نشینم به آن بهار

گلدسته می کند اثر رنگ و بو مرا

صد ره گر از خمار بیفتم به پای خم

یک دستگیر نیست به غیر از سبو مرا

نی شمع پی به گریه من می برد، نه ابر

[...]

ما را به دار عشق، که نزدیک می برد؟

از تار آه اگر نبود ریسمان ما

هر خس ز تندخویی آن گل درین چمن

ماری ست خفته در بغل آشیان ما

تعظیم عکس روی تو در جلوه گاه جام

چون شیشه خم کند قد مغرور شمع را

ناید نمکچشی چو تنور از دهان ما

گردد نصیب غیر، چو شد پخته نان ما

مانند خاک شیشه ساعت، برون نرفت

یک دم غبار غم ز دل ناتوان ما

هرگز ندیده سایه جانانه آفتاب

با آنکه محرم است به هر خانه آفتاب

در آرزوی صبح بناگوش ماه من

خواهد ز چرخ، طالع دردانه آفتاب

آن ماه اگر قرار به همخانگی دهد

[...]

ما تشنگان ز شیشه می آب می خوریم

چون این فرات بسته شود، کربلای ماست

دنیا و آخرت چو ترازو فتاده است

یک سو اگر کم است، دگر سو زیاده است

در مجلسی که دست به هم داد رقص جام

خون حیا به گردن مینای باده است

خواهی به دیر زمزمه کن،خواه در حرم

هرجا که دم ز عشق زند کس، غنیمت است

دیدم به جانبش، ز حیا روی خود گرفت

راه نگه به نرگس جادوی خود گرفت

سررشته دار شغل پریشانی ام شمرد

دست مرا چو در خم گیسوی خود گرفت

داغم ز بخت آینه، کان شوخ کینه جو

[...]

زلف تو، موج بحر پریشانی من است

آیینه، درد ساغر حیرانی من است

طغرا در آخر غزل آورد مطلعی

کاین گوشوار طرز سخندانی من است

معمار عشق، زنده به ویرانی من است

غم، تازه رو ز دیدن پیشانی من است

مجموعه تپش، دل محنت سرشت ماست

دیباچه کتاب الم سرنوشت ماست

آتش چگونه از سر ما واشود به آب

چون لاله، داغ سوختگی در سرشت ماست

ما دلخوشیم از آنکه به ما گرم برخورد

[...]