دشمن اگر دوست شود چند بار

صاحب عقلش نشمارد به دوست

مار همانست به سیرت که هست

ورچه به صورت به در آید ز پوست

پشّه چو پُر شد، بزند پیل را

با همه تندی و صلابت که اوست

مورچگان را چو بوَد اتّفاق

شیرِ ژیان را بدرانند پوست

آنکه دلم شیفته روی اوست

شیفته تر می کندم این چه خوست؟

دوش بگفتم که دهانیت نیست

گفت که بسیار درین گفتگوست

به که رخ از خلق بپوشد، ازآنک

[...]

هر طرفی سحر بیانی نوست

ریزهٔ چین کمتر شان خسروست

لیک دل آن شد که هوایی دروست

و ز طرفی بوی وفایی در اوست

زنده نه آن است که جانی دروست

اوست که از عشق نشانی در اوست

حسن نه نیکویی رنگ است و پوست

هر چه کند جای به دلها نکوست

نافه که بوییش نباشد به پوست

خون فشرده نتوان داشت دوست

دوست دهد جان خود از بهر دوست

من بکشم جان برادر ز پوست

تازه شود لاله چو رخسار دوست

غنچهٔ نوخیز نگنجد به پوست

نیست مرا دوستر از دوست دوست

اوست مرا دوست مرا دوست اوست

دم ز رخ دوست زند آینه

در نظر مردم از آن دوست روست

دل خم ابروی تو دارد هوس

[...]

آدمی از بهر شناسای اوست

گر بشناسی تو خدا را نکوست

عشق بود مخزن اسرار دوست

او به حقیقی و مجازی نکوست

دیده جهان بین نشود جز به دوست

کور بود هر که نه بینا به اوست

اندکی اما گل مقصود از اوست

هر دو جهان از نفسش مشکبوست

از اثر بوی که داند چه بوست

خود بگشاید مژه خواب دوست

این همه آرایش دامان دوست

خیز و بشو چشمه تسنیم اوست

مردمک دیده دیدار دوست

آبله پای طلبکار اوست

یعنی از آن لعل که دل نام اوست

آب ستان بهر لب جرعه دوست

قطره خون چیست دل رنج دوست

دل که بود مغز گدازنده پوست