مرغ نه‌ای، بر نتوانی پرید

تا نکنی جان نتوانی رسید

گفت «‌چو هستم ز جهان ناامید

روی سیه بهتر و دندان سفید‌»

ناز بزرگانت بباید کشید

تا به بزرگی بتوانی رسید

چون قدم از منزل اول برید

گونه حجام دگرگونه دید

صبح شباهنگ قیامت دمید

شد علم صبح روان ناپدید

چونک کمند تو دلم را کشید

یوسفم از چاه به صحرا دوید

آنک چو یوسف به چهم درفکند

باز به فریادم هم او رسید

چون رسن لطف در این چه فکند

[...]

عشق مرا بر همگان برگزید

آمد و مستانه رخم را گزید

شکر کز آن کان زر جعفری

روی مرا نادره گازی رسید

باد تکبر اگرم در سرست

[...]

بار دگر یوسف خوبان رسید

سلسلهٔ صد چو زلیخا کشید

جامه درد ماه ازین دستگاه

نعره زند چرخ که هل من مزید

جملهٔ دنیا نمکستان شدست

[...]

گر چه پدر بر سر تختش کشید

شست و فرود آمد و پیشش دوید

نور نخستش چو علم بر کشید

شام عدم را سحرآمد پدید

راست که شد بر لب دریا رسید

گوهر خود بر لب دریا بدید

گر چه پدر بر سر تختش کشید

شست و فرود آمد و پیشش دوید

موذنش آن جا که اقامت کشید

قامت موذن نتواند رسید

راست که شه بر لب دریا رسید

گوهر خود بر لب دریا بدید

خصم ترش را که بدندان درید

زان ترشی کندی دندان ندید

تختهٔ صابونی شکر نوید

راست چو جامه به سفیدی سفید

از پی نامی که مبادش امید،

نامه سیه کردی و دیده سپید!

چار گهر کرد جهان را پدید

در کرهٔ شش جهت اندر کشید

پیر من از میکده بویی شنید

دست زد و جامه سراسر درید

خرقه ازان شد که فرو شد به می

خرقه صدپاره که خواهد خرید؟

جان که غمش خورد و رسیدم به لب

[...]

عشق چو با عیسی مریم رسید

در دم ازین خاک به گردون پرید