کفر بود گر طلبی غیر دوست

مغز بدست آر و بینداز پوست

مغز خرد تشنه کاوش از اوست

چشمه حکمت بتراوش ازوست

از چمنی کزویت این رنگ و بوست

اصل بهار چمنت فرع اوست

جان مرا کو به هنر تازه روست

طبع خوش از طوق نمایان اوست

در چمن حسن، ادب آبروست

در گل رخسار، حیا رنگ و بوست

پاکی دامن ز نکویان نکوست

آینه را زخم قفا داغ روست

ای دل آزرده مگو شرح پوست

دوست غیور است مجو غیر دوست

آه مکن راه مجو نزد دوست

نغز نشین، مغز ببین زیر پوست

شرط وفا نیست شکایت زدوست

کانچه نکو می‌کند آن هم نکوست

هوی حقیقی است که بالذات هوست

نور خودش حجت اثبات اوست

غایت تنزیه و تشبیه دوست

بهر تو تنزیه ز تنزیه اوست

این همه دشمن که تو را بود دوست

زنده درآرند برونت ز پوست

معبد او ساخته از سنگ وروست

تربیتِ مردِ سلحشور از اوست

گفت که هر لشکریِ شاه دوست

آورد این جام به کف آنِ اوست

کانچه که خواهد همه در نوع اوست

پس شود از صدق و صفا نوع دوست

عشق تو شایستهٔ آن رنگ و بوست

حسن گل اندر خور این های و هوست